Eind oktober verscheen de nieuwe uitbreiding Visions of Eternity voor Guild Wars 2, en dus was het tijd om terug te keren naar Tyria. Met deze MMORPG heb ik een haat-liefdeverhouding. Mijn grootste frustratie zit hem in de guild housing en player housing. De guild housing is met een kleine groep spelers bijna onmogelijk om te voltooien. De player housing is weliswaar een verfrissende toevoeging, maar je moet erg veel tijd investeren om je woning ook maar enigszins sfeervol in te richten. Meestal ben ik Guild Wars 2 na vier à vijf weken alweer beu.
Desondanks heeft de nieuwe uitbreiding prachtige zones. Ze lijken toegankelijker, al kan dat ook komen doordat ik eindelijk mijn vliegende draak heb. Zelfs de oudere, notoir lastige gebieden uit de uitbreiding Heart of Thorns zijn nu een stuk aangenamer om te verkennen. Wat prettig blijft aan deze MMORPG is dat je niet constant achter betere gear hoeft aan te jagen. Een nieuwe uitbreiding bouwt voort op wat je al hebt bereikt, in plaats van – zoals bij sommige andere MMORPG’s – je vooruitgang te resetten en opnieuw te moeten beginnen.
Net als bij voorgaande uitbreidingen blijft Visions of Eternity een gemengde ervaring: visueel fraai maar tegelijkertijd belemmerd door dezelfde terugkerende systemen die te veel herhaling vragen zonder genoeg voldoening terug te geven. Het voelt toch telkens weer als ‘same old, same old’. Het is een uitbreiding die de sterke punten van Guild Wars 2 benadrukt, maar ook de zwaktes erg zichtbaar houdt.
Guild Wars 2 draait op Steam uitstekend onder Linux Bazzite. Het is een van de lichtste MMORPG’s en vraagt weinig van de computer resources. De base game is gratis te spelen. Tijdens de grote seizoens sales (4x per jaar) op Steam is het volledige pakket oudere expansions, inclusief The Living World hoofdstukken van 99,99 voor 49,99 te koop mits je niet al delen hiervan bezit. De nieuwste expansion is nooit goedkoper.
