“Ik denk dat hij het wel mooi vindt. Voor mij is God toch iemand die wel een beetje humor heeft. Ik denk dat hij op ons neer kijkt en denkt, goed hoor meiden, prima”, verkondigde ‘Miss Mei’ afgelopen vrijdag op RTV Noord-Holland. Verrassend is de naaktkalender, die de knutseldames van de protestantse gemeente in Wijk aan Zee hebben gemaakt, zeker. Over verleidelijk en vroom valt te twisten. En heiligt het doel wel echt het middel? De jongste, witgevleugelde engel is 40, de oudste 78 jaar. Ze lieten zich in weinig meer dan hun Evakostuum vereeuwigen op een kalender om geld

Hoewel de trilogie ‘Zeeuwse nachten’ al per aflevering wat flauwer en meer cabaretesk werd, viel daarin nog wel veel te lachen. Maar het eerste deel van het nieuwe drieluik ‘Kruistochten’ van het Volksoperahuis, deze keer over religie, is om te huilen zo slecht. De voorstelling staat bol van de clichés en platvloerse grappen, en de theatertekst is vooral een herhaling van zetten. Wist Kees Scholten met zijn grote zang- en acteertalent de ‘Zeeuwse Nachten’ nog bij elkaar te houden, zelfs hij kan ‘De martelaar’ niet redden. Het blijft een raadsel waarom Jef Hofmeister zijn pen aan Rogier Schippers heeft overgedragen,

Warm en moe til ik de boodschappentassen van mijn stuur en uit het krat voorop mijn fiets. Ik zet ze op de grond, sluit het slot rond het achterwiel af, en gebruik daarna de tweede sleutel aan de hanger om het frame en het voorwiel met een dikke ketting aan een Amsterdamse brug te ketenen. Verstrooid steek ik de sleutel daarna weer in het Abusslot, maar dat merk ik pas als ik de volgende dag mijn fiets en sleutels kwijt ben. Aangifte hoef ik niet te doen: ik heb mijn fijne opoefiets cadeau gedaan aan een toevallige passant, die hem

Warm en moe til ik de boodschappentassen van mijn stuur en uit het krat voorop mijn fiets. Ik zet ze op de grond, sluit het slot rond het achterwiel af, en gebruik daarna de tweede sleutel aan de hanger om het frame en het voorwiel met een dikke ketting aan een Amsterdamse brug te ketenen. Verstrooid steek ik de sleutel daarna weer in het Abusslot, maar dat merk ik pas als ik de volgende dag mijn fiets en sleutels kwijt ben. Aangifte hoef ik niet te doen: ik heb mijn fijne opoefiets cadeau gedaan aan een toevallige passant, die hem

Vaak vrees ik over te komen als een opdringerige Jehovagetuige, die met haar voet tussen de deur maar van geen wijken weet. Ik vind het steeds vervelender, steeds moeilijker ook, het onderwerp aan te snijden omdat het zo lastig is de gesprekspartner of lezer er werkelijk voor te interesseren. Zelfs mijn meest betrokken en geëngageerde vrienden halen na de conclusie dat het inderdaad verschrikkelijk is gesteld met de staat en de toekomst van de journalistiek, hun schouders op, trekken het bijpassende begrafenisgezicht en gaan dan weer over tot de orde van een veel vrolijkere dag. Maar hoe ongemakkelijk ik me

Als er voor peutertheater een Top 40 zou zijn, dan kwam ‘Oma Koprol’ met stip binnen. Het Blauwe Huis levert een schoolvoorbeeld af van wat goed peutertheater kan, en ook zou moeten zijn. Regisseur Gérard Pillen heeft niets aan het toeval overgelaten en deze productie kenmerkt zich dan ook door een mate van professionaliteit, kunstzinnigheid en respect voor de doelgroep waaraan menig theatermaker binnen deze lastige discipline een voorbeeld kan nemen. De bijna zeventigjarig Klaske Bruinsma speelt een glansrol als Oma Koprol. Ze is inderdaad lief, gek en een beetje stout. De ervaren mimespeelster beschikt over een heldere lichaamstaal en

Na de homobelangenvereniging COC en de gemeente Amsterdam, bemoeit nu ook de landelijke politiek – bij monde van Tweede Kamerlid Khadija Arib (PvdA) – zich met de inhoud van de kerkdiensten van pinkstergemeenten. Sommige kerken beweren hun volgelingen te kunnen genezen van besmettingen met hiv, en zelfs van homofilie. Van de Inspectie voor Gezondsheidszorg wordt verwacht dat zij een onderzoek instelt naar dit vermeende gevaar voor de volksgezondheid. Het is te hopen dat deze instantie wél snapt dat het reguleren van religie niet tot haar taken behoort, en dit absurde verzoek lachend naast zich neerlegt. Wanneer iemand wil geloven dat een

Hij vraagt zich af waarom woorden als relativiteit en creativiteit niet op tijd eindigen. In zijn nieuwste Oerolproject Opdrift laat hij mensen achteruit over het strand lopen om ze op het verkeerde been te zetten. Of hij nu een park ontwikkelt of landschapstheater maakt, in het werk van landschapsarchitect Bruno Doedens (1959) speelt de spanningsboog tussen nu en later, tussen stilstand en beweging, altijd een rol. „Tijd bestaat eigenlijk niet. Daarom is het zo’n belangrijk en werkend mechanisme”, meent Doedens. „Tijd is niet meer dan een constructie. Een kapstok die we creëren om iets met andere mensen af te kunnen