‘Wil je de zonnebank niet direct aanzetten, ik moet me nog insmeren’, lieg ik vriendelijk glimlachend tegen de medewerkster van het zonnecentrum. In werkelijkheid kan ik niet langer wachten met de krant open te slaan. Ik heb drie edities van het Parool in mijn tas. Een voor mijn moeder, een voor mijn oma en een voor mezelf. Ik sta in de rubriek ‘Mijn Amsterdam’. En ik vrees het ergste voor de foto.

De foto’s zijn genomen van mijn slechtst kant, vind ik zelf. De fotografe vond het mijn beste kant, dus dat geeft te denken. En dan ook nog in een maffe, wat ongemakkelijke houding op de leuke maar kitscherige, rode bank op de overloop. Tot overmaat van ramp bleek de foto in zwart-wit te worden afgedrukt; weg is het verzachtende en flatterende effect van het mooie, gefilterde zonlicht dat op de dag van de fotoshoot door de glas-in-loodramen viel. En daar had ik met mijn verkouden en snotterige voorkomen toch wel mijn hoop op gevestigd. Ik vrees dus het ergste. En ik krijg tot mijn afgrijzen gelijk. Ik zie er niet uit! Dikke wallen onder mijn ogen, die er akelig klein en toegeknepen uitzien. Het lijkt wel of ik scheel kijk. Mijne ene bovenarm ligt op een uitstekende punt van de bewerkte rugleuning en puilt uit. Mijn haren zitten plat en slordig. Ik heb een zelfgenoegzame trek om mijn mond en een bolle kop bovendien. Eigenlijk ben ik een en al te ronde vormen. O help, ik zie er niet uit en zo lig ik dit weekend op de koffietafel van half Amsterdam.

‘Als het dan maar werkt’, mompel ik tegen mezelf in de spiegel terwijl ik probeer vast te stellen of mijn gezicht er in werkelijkheid ook opgeblazen uitziet of dat het aan de foto ligt. ‘Voorlopig geen wijntjes of Roosvicee meer voor jou, dame’, praat ik mezelf een ‘[[tt:Bridget Jones]]-complex’ aan. En ook geen boter, chocolade, kaas en zeker geen vlees. Alleen maar fruit, sla en heel veel water. Gewapend met drie halve liters water en een berg goede voornemens die ik aan het eind van de dag, wanneer het nachtleven begint te lokken heus weer ben vergeten, kruip ik achter mijn computer en probeer de statistieken van de website te analyseren. Ze lijken wat hoger dan normaal op een zaterdagochtend. Maar of dat nou door het artikel in de krant komt? Wanneer leest Amsterdam het Parool eigenlijk? Hoe laat wordt de krant bezorgd? En wat is de oplage? Ik hoop maar dat de gemiddelde lezer meer met de krant doet dan ik. Ik bewaar de zaterdagkrant altijd voor de zondagochtend in bed. En dan nog vooral omdat ik een romantisch plaatje op mijn netvlies gegrift heb staan van een lange zondag in bed met koffie, broodjes en de krant met mijn eerste, grootse [[tt:liefde]]. Dat is misschien twee keer voorgekomen maar sindsdien is dat voor mij het summum van [[tt:romantiek]] en dus koop ik regelmatig vooral uit nostalgische overwegingen een krant, die ik vervolgens vergeet of die ik hooguit wat doorblader. Om soortgelijke redenen ga ik nu en dan naar een kleine wat achteraf gelegen islamitische groenteboer annex slager in de buurt. Ik zeg altijd dat ik het doe vanwege de lagere prijzen maar de waarheid is, dat ik ooit droomde dat ik daar diezelfde grootse liefde weer tegen het lijf liep en met hem herenigd werd. Stel dat het een [[tt:voorspellende droom]] was, dan moet ik die natuurlijk wel de kans geven om uit te komen. Ik zit vol met dat soort dwaze ideeën. Dat ik nu al drie keer naar beneden ben gelopen om te kijken of mijn buurmeisje haar Parool al in de bus heeft, is natuurlijk tamelijk zot maar komt in ieder geval mijn conditie ten goede. En dat ik om de paar minuten mijn statistieken bekijk in de hoop dat er ineens hordes bezoekers gelijktijdig op TheaterCentraal.nl belanden, ach, ik laat mij maar en weet dat het wel weer overgaat.