Gigi schrijft - Page 2

Tot ik laatst een artikel van Tinkebell las, hadden brievenbusfirma’s in mijn hoofd allemaal keurig een postbus op het postkantoor. Dat er fysieke adressen aan te pas komen waardoor er duizenden lege kantoren in Amsterdam staan, kwam niet bij me op.

De wereld vierde feest toen de Muur in 1989 viel en er een einde aan de verschrikkelijke praktijken van de Stasi kwam. Die inlichtingendienst had op zijn hoogtijdagen zo’n 200.000 informanten: ongeveer 1 op de 5 DDR-inwoners klikte over zijn buren, vrienden en collega’s. Een kwart eeuw later zijn we hard op weg om onszelf zonder slag of stoot over te leveren aan een mondiale en veel machtigere versie van dat ooit zo gevreesde inlichtingenapparaat. Want inmiddels weten we dankzij klokkenluider Edward Snowden, journalisten Glenn Greenwald, Ewen MacAskill en documentairemaker Laura Poitras dat de NSA en andere inlichtingendiensten alles wat

Dacht ik na de breuk met de eerste man die zich als een grote liefde kwalificeerde nog naïef, dat mijn leven voorbij was omdat er maar één zielsgeliefde rondloopt, ondertussen weet ik beter. Want vier jaar later ontmoette en verloor ik mijn tweede grootse liefde. „Als het twee keer kan, waarom dan niet veel vaker”, bedacht ik in mijn rouwperiode en begon aan een overmoedige zoektocht naar de essentie van de liefde. Plato droeg in Symposion de term tweelingziel aan. Hij veronderstelde dat de mens oorspronkelijk uit twee helften bestond die gescheiden werden bij het staartbotje, en zo gedoemd tot

Hoe eigen is de eigen identiteit? Om een antwoord op die vraag te vinden, plaatste de New Yorkse schrijfster Nancy Weber in 1973 een contactadvertentie in The Village Voice waarin ze haar leven en identiteit te ruil aanbood. Het experiment liep al na een week stuk maar leverde evengoed genoeg materiaal voor haar boek The life swap op. Later was Webers advertentie de inspiratiebron voor zowel het essay Zielsverhuizing van Rudy Kousbroek als het toneelstuk en de film Een maand later. Het is één van de weinige films waarvan bepaalde fragmenten mijn gedachten nog steeds onverhoeds overvallen. Ik kon niet

Vaak vrees ik over te komen als een opdringerige Jehovagetuige, die met haar voet tussen de deur maar van geen wijken weet. Ik vind het steeds vervelender, steeds moeilijker ook, het onderwerp aan te snijden omdat het zo lastig is de gesprekspartner of lezer er werkelijk voor te interesseren. Zelfs mijn meest betrokken en geëngageerde vrienden halen na de conclusie dat het inderdaad verschrikkelijk is gesteld met de staat en de toekomst van de journalistiek, hun schouders op, trekken het bijpassende begrafenisgezicht en gaan dan weer over tot de orde van een veel vrolijkere dag. Maar hoe ongemakkelijk ik me

“Ik denk dat hij het wel mooi vindt. Voor mij is God toch iemand die wel een beetje humor heeft. Ik denk dat hij op ons neer kijkt en denkt, goed hoor meiden, prima”, verkondigde ‘Miss Mei’ afgelopen vrijdag op RTV Noord-Holland. Verrassend is de naaktkalender, die de knutseldames van de protestantse gemeente in Wijk aan Zee hebben gemaakt, zeker. Over verleidelijk en vroom valt te twisten. En heiligt het doel wel echt het middel? De jongste, witgevleugelde engel is 40, de oudste 78 jaar. Ze lieten zich in weinig meer dan hun Evakostuum vereeuwigen op een kalender om geld

Hoewel de trilogie ‘Zeeuwse nachten’ al per aflevering wat flauwer en meer cabaretesk werd, viel daarin nog wel veel te lachen. Maar het eerste deel van het nieuwe drieluik ‘Kruistochten’ van het Volksoperahuis, deze keer over religie, is om te huilen zo slecht. De voorstelling staat bol van de clichés en platvloerse grappen, en de theatertekst is vooral een herhaling van zetten. Wist Kees Scholten met zijn grote zang- en acteertalent de ‘Zeeuwse Nachten’ nog bij elkaar te houden, zelfs hij kan ‘De martelaar’ niet redden. Het blijft een raadsel waarom Jef Hofmeister zijn pen aan Rogier Schippers heeft overgedragen,