oktober 1999

Een beetje een baldadige bui had ik. Het was zondagmiddag. Het begon al weer donker te worden leek het wel. Zonder te weten waarom was ik rusteloos en een beetje verdrietig. Ik wisselde berichtjes via

“Denk je wel eens na over mijn dood? Heb je je wel eens voorgesteld dat je mij begraaft?”Zijn bruine ogen staren in de mijne. Een spier naast zijn mond trekt. Het lijkt alsof hij glimlacht.

Gezellig bijkletsen en samen eten. Hoewel we elkaar wel gesproken hebben is het al weer een paar weken geleden dat we elkaar hebben gezien. Soms weet ik niet waar de tijd blijft. Grappig hoe ze