Giegels

De katten liggen opgekruld in een stoel, en zijn zich er niet van bewust dat onze dagen samen geteld zijn. Ik benijd ze die onwetendheid. Ik mis ze nu al. De rusteloosheid vreet aan me. Hij knabbelt en knaagt stiekem al veel langer aan mijn gemoedsrust, en excelleert pas echt nu ik de gesommeerde huisuitzetting van mijn lieve Black Twins er als concrete situatie aan kan koppelen. Ogenschijnlijk zeil ik rustig en gelijkmoedig mee op de wind, maar in mij stormt het onophoudelijk. Hoe goed ik ook weet, dat ik het leven alleen maar achteraf kan begrijpen, toch blijf ik

De auto parkeert voor het grote, houten hek. Het portier zwaait open. In de verte tekent zijn silhouet zich onverwacht scherp af tegen het nevelige weiland. Hij draagt stevige werkschoenen en een spijkerbroek. De blauwgrijze trui valt soepel om zijn brede schouders, de blonde haren krullen speels over de hoog opgetrokken col. Zijn lange benen hollen verheugd de plattelandsweg af, zijn bijna twee meter scheert lenig de kale bomen voorbij. Ik wacht op hem. Een sliertje ochtendkou prikkelt mijn neus zoals zijn wollen bovenlijf het straks mijn wang zal doen. Nacht na nacht rent die zo vertrouwde vreemdeling opgetogen naar

Mijn gedachten stuiteren telkens terug, ketsen af tegen mijn hersenpan. Pas de afgelopen dagen begint de volle omvang door te dringen van wat de documentairemaker onbedoeld heeft losgemaakt. Een belangrijk fundament van mijn levensovertuiging rondom SM en hoe ik daar zelf in sta, ligt aan gruzelementen en veel, zo niet bijna alles komt daardoor in een heel ander licht te staan. Ik bijt er mijn gemoedsrust op stuk, en zelfs in mijn dromen ben ik er zo mee bezig, dat ik voortdurend wakker schrik van mijn denkgolven. Ik visualiseer mijn hoogbegaafdheid en hoogsensitiviteit als twee golvende hoofdlijnen, de ratio en

In mijn archief vond ik een stel nogal expliciete columns van bijna 10 jaar geleden met Shakespeariaanse titels terug, die ik indertijd voor De Kerfstok, het huisorgaan van de VSSM schreef en waarvan ik een blauwe maandag hoofdredacteur was. We hadden grootse plannen met dat bokkenblaadje, maar werden zo door het bestuur op de vingers gekeken, dat ik er al gauw de brui aan gaf. Niet veel later begon ook het uitgaan in de scene me te vervelen, en trok ik me terug uit deze wonderlijke subcultuur. Nu onderzoek ik de mogelijkheden tot een rentree, en verklaar mezelf daarbij regelmatig