Giegels

De katten liggen opgekruld in een stoel, en zijn zich er niet van bewust dat onze dagen samen geteld zijn. Ik benijd ze die onwetendheid. Ik mis ze nu al. De rusteloosheid vreet aan me. Hij knabbelt en knaagt stiekem al veel langer aan mijn gemoedsrust, en excelleert pas echt nu ik de gesommeerde huisuitzetting van mijn lieve Black Twins er als concrete situatie aan kan koppelen. Ogenschijnlijk zeil ik rustig en gelijkmoedig mee op de wind, maar in mij stormt het onophoudelijk. Hoe goed ik ook weet, dat ik het leven alleen maar achteraf kan begrijpen, toch blijf ik

De auto parkeert voor het grote, houten hek. Het portier zwaait open. In de verte tekent zijn silhouet zich onverwacht scherp af tegen het nevelige weiland. Hij draagt stevige werkschoenen en een spijkerbroek. De blauwgrijze trui valt soepel om zijn brede schouders, de blonde haren krullen speels over de hoog opgetrokken col. Zijn lange benen hollen verheugd de plattelandsweg af, zijn bijna twee meter scheert lenig de kale bomen voorbij. Ik wacht op hem. Een sliertje ochtendkou prikkelt mijn neus zoals zijn wollen bovenlijf het straks mijn wang zal doen. Nacht na nacht rent die zo vertrouwde vreemdeling opgetogen naar

Mijn gedachten stuiteren telkens terug, ketsen af tegen mijn hersenpan. Pas de afgelopen dagen begint de volle omvang door te dringen van wat de documentairemaker onbedoeld heeft losgemaakt. Een belangrijk fundament van mijn levensovertuiging rondom SM en hoe ik daar zelf in sta, ligt aan gruzelementen en veel, zo niet bijna alles komt daardoor in een heel ander licht te staan. Ik bijt er mijn gemoedsrust op stuk, en zelfs in mijn dromen ben ik er zo mee bezig, dat ik voortdurend wakker schrik van mijn denkgolven. Ik visualiseer mijn hoogbegaafdheid en hoogsensitiviteit als twee golvende hoofdlijnen, de ratio en

In mijn archief vond ik een stel nogal expliciete columns van bijna 10 jaar geleden met Shakespeariaanse titels terug, die ik indertijd voor De Kerfstok, het huisorgaan van de VSSM schreef en waarvan ik een blauwe maandag hoofdredacteur was. We hadden grootse plannen met dat bokkenblaadje, maar werden zo door het bestuur op de vingers gekeken, dat ik er al gauw de brui aan gaf. Niet veel later begon ook het uitgaan in de scene me te vervelen, en trok ik me terug uit deze wonderlijke subcultuur. Nu onderzoek ik de mogelijkheden tot een rentree, en verklaar mezelf daarbij regelmatig

Door wie ben ik eigenlijk gaan geloven, dat mijn impulsiviteit een onwenselijke karaktereigenschap is? En waarom heb ik mezelf daar eigenlijk niet eerder vragen over gesteld? Hoezo laat ik me aanleunen, dat ik iets verkeerd doe als ik spontaan de telefoon pak of een sms’je stuur om iemand ergens voor uit te nodigen? Wat maakt het uit of ik dat eens of vijf keer per dag, eens per week of eens per maand doe? Vandaag nog heb ik een relatief onbekende uitgenodigd om morgen te komen logeren. We hebben de afgelopen maanden nu en dan drankjes voor elkaar gekocht en

“Alsof je een kist goud vindt, maar doorloopt omdat je nu eenmaal niet op zoek was naar een lekker appeltje voor de dorst”, verbaast de bevriende toneelschrijver zich aan de telefoon wanneer ik hem vertel dat de documentairemaker een streep onder onze prille affaire heeft gezet. Eerlijk gezegd weet ik niet of ik de redenen die hij daarvoor heeft aangegeven, wel goed vertaal en priorteer. Hij twijfelt of dit tussen ons is wat hij wil, en als het dat is of hij het nu wel wil. Het is in ieder geval helemaal niet waarnaar hij op zoek was, toen hij

Een relatie, hoe vrij en blij ook, levert toch vooral gedoe op. Het blijft houtje touwtje-trekken tussen twee mensen, die ieder voor hun eigen belangen opkomen en zich daar voor verexcuseren door de ander te complimenteren en te bewieroken. Mijn meest recente affaire is allesbehalve een jubelende succestournee, en toch aarzel ik om er een definitieve streep onder te zetten. Ik heb niet het voorwendsel van grootse gevoelens. Ik weet dat ik in staat ben tot intens liefhebben, en dat hij daarvoor een potentiële kandidaat is maar ik kijk wel link uit mijn vingers te branden. Gevoelens hebben geen eigen