GigiDe klus is bijna geklaard. Het heeft me vijf dagen gekost om mijn, helemaal niet zo grote, kledingkast op te ruimen en opnieuw in te richten. Sinds mijn depressie en de daarop volgende diagnose autisme, raak ik om de haverklap de beschikking over mijn executive functies kwijt. Ik vind het nog steeds moeilijk om deze beperkte versie van mezelf te rijmen met wie ik dacht, dat ik was.
Vroeger zou ik die kledingkast binnen twee uur getackeld hebben. Nu is het een dagenlang wikken en wegen, en vooral uitstellen en twijfelen aan mezelf. Ik heb video’s van Martha Stewart en Marie Kondo bekeken voor tips over het opvouwen van hoeslakens, shirts en broeken – en dat terwijl ik als jonge puber in ons drukke middenstandsgezin na schooltijd al de was draaide, ophing, streek en vouwde.
Ik begrijp niet waar mijn aanpakken en doorgaan-houding is gebleven. Opruimen is geen hogere wiskunde, maar mijn brein blokkeert me voortdurend. En dat terwijl ik die orde in huis juist nodig heb om me senang te voelen want rommel veroorzaakt nog meer verduisterende nevel in mijn hoofd.
