Takkeherrie

Getimmer en geboor haalt me uit mijn veel te korte nachtrust. Het is nog donker buiten. Het is een wetmatigheid van urban jungle: bouwvakkers maken altijd op een onzalig uur herrie, en als ze de hele buurt wakker hebben gemaakt, vallen ze stil om te gaan schaften. Ik slaap al een paar weken belabberd. Onrustig. Met veel nachtmerries waar ik wakker uit schiet. En veel te kort door die bouwput van de buren, waarvoor nog tot eind januari parkeerplekken geblokkeerd zijn in de straat. Ze werken bovendien aan beide kanten van het pand, en overdag kan ik nergens een buutvrijplek in mijn eigen huis vinden. De geluidsoverlast draagt bij aan mijn toch al aanzienlijke stress.

Die is continue aanwezig sinds eind oktober. Toen gaf mijn computer er na 6,5 trouwe dienst ineens de brui aan. Ik kocht een nieuwe van mijn spaargeld. Al mijn spaargeld wel te verstaan: de combinatie van mijn vakantiegeld en een belastingteruggave. Geen buffer hebben, levert een op de achtergrond fluisterende paniek op die bij het minste of geringste opvlamt. Maar geen computer hebben, is erger. Daar zit mijn sociale leven in. Mijn creativiteit. Mijn structuur. Al sinds mijn eerste Pentium 100 begin ik mijn dag achter de pc. Dat hoort. Dat moet.

De nieuwe pc arriveerde binnen een paar dagen maar had direct problemen. Eerst kregen mijn dure muis – waar ik al jaren erg aan gehecht ben – en Windows 11 fikse ruzie. Die ontaarde in dubbele dialoogvensters, slow motion en een bevriezend scherm. Toen ik dat na een week eindelijk had opgelost, bleek de computer bij het draaien van zwaardere programma’s en waarop ik hem had geselecteerd, heel veel lawaai te maken. Veel te veel lawaai. Dus moest de pc retour. Weer een week later kreeg ik de vervangende computer. Die maakte een hels kabaal bij iedere taak en verbeeldde zich blijkbaar dat hij een grote, zware grasmaaimachine was. Dus ook hij moest terug. En nu ben ik in afwachting van de gerepareerde pc en duim ik dat drie keer scheepsrecht is. 

De afgelopen vier weken heb ik grotendeels doorgebracht met onderzoek doen naar iets waar ik helemaal niet in geinteresseerd ben: de technische aspecten van computer builds. Ik zat tot over mijn oren in de benchmarks, vergelijkingen en reviews, en weet nu meer over ventilatoren, koelingssystemen, grafische kaarten, processoren en moederborden, chipsets en connectoren dan ik ooit wilde weten. Ik heb talloze video’s bekeken en nog veel meer artikelen gelezen in een poging te ontdekken waardoor de pc zoveel lawaai maakt. Want zo werkt mijn brein: het moet en zal een oplossing vinden, en tot die tijd is er absoluut geen rust.

Inmiddels sta ik iedere ochtend op met pijn in mijn schouders en nek waar de spanning zich vastzet, en de aanzet tot een fikse hoofdpijn klopt achter mijn slapen. Dat heb ik al van kinds-af-aan. Ik huil iedere dag. Niet van verdriet maar als ontlading van al die spanning en stress. En een beetje omdat ik me in de steek gelaten voel. Omdat ik in mijn eentje dit soort gedoe op moet lossen. In de takkeherrie van de buren.