GigiDe chocoladeletter ligt nog onaangeroerd in een keukenkastje. Na het bereiden van een maaltijd en het legen van de wasmand, kon ik geen rust vinden. ‘Onder druk’ van David Baldacci, waar ik me de hele dag op had verheugd, kon even geen genade in mijn ogen vinden. Om koffie te maken moest ik een nieuw pak Douwe Egberts openmaken, en dat heb ik als excuus aangegrepen om naar ‘De Klepel’ te fietsen om daar mijn koffie te nuttigen.
Sinterklaasavond is ook saai in de Amsterdamse cafes. Vier, misschien vijf bezoekers heb ik voorbij zien komen, terwijl ik tijdschriften en kranten las, en uit verveling mijn nieuwe adres achter op mijn visitekaartjes kalkte. Drie koffie verkeerd en een glas rose later was ik al uren uitgepraat met de barkeeper, en besloot ik om de terugreis te aanvaarden. De vrienden en bekenden die ik hoopte te zien waren niet langs geweest en tegen middernacht pakte ik mijn boeltje, – pennen, papier, mijn heksensjaal tegen de tocht, mobieltje, sigaretten, doosje met visitekaartjes en prints met artikelen-, weer in mijn rugzak en vertrok.
Eigenlijk ging ik vooral om PM te zien. Hij schaakt iedere week in Oud Zuid, en kent de weg in het uitgaansleven in mijn nieuwe buurt. Ik wilde hem mijn adres en telefoonnummer geven, zodat we eens iets af konden spreken. Hij is prima gezelschap en bovendien snak ik naar bezoekers, nu ik weer groot genoeg woon. Aan de Marnixstraat woonde ik zo klein, dat ik woonde en sliep in dezelfde kleine ruimte. Slapen vind ik misschien wel een van de meest persoonlijke, intiemste en kwetsbaarste bezigheden van de mens, en mezelf in het bijzonder, en ik ontving op die kamer dan ook maar zelden en slechts mijn dierbaarste vrienden en minnaars. Maar nu ik weer een grote leefruimte heb, en een aparte slaapkamer waar ook mijn bureau, computer en telefoon staan, verlang ik er naar om weer een poosje de zoete inval te hebben in ‘Casa Gigi’.
Diana zat op me te wachten toen ik thuiskwam, maar veel plezier beleefde ze niet aan me, want ik ben vrijwel direct naar bed gegaan. Het lichtje van het antwoordapparaat kondigde een berichtje van mijn moeder aan, die me een boxspringbed cadeau doet. Eindelijk weer eens een echt en een goed bed na ruim anderhalf jaar op matrassen op de grond! Dat knipperde rode signaaltje herinnerde me er aan dat ik de avond te voren weer eens had opgebeld naar de babbelbox, – gratis voor vrouwen, YEZZ, 0800-4646 voor de liefhebbers � en een advertentie, – minnaar gezocht -, had ingesproken. Dus heb ik nog even de reacties daarop afgeluisterd, en daar zaten een aantal erg leuke tussen.
Ik krijg net weer een emailtje van een loeivervelende klant, die voor de zoveelste keer wijzigingen wil doorvoeren, die niet zijn opgenomen in de offerte. Hij heeft inmiddels al zeker zeven keer zijn eigen ontwerp veranderd. Godin, behoedde me in de toekomst voor grafisch vormgevers zonder een jotta verstand van internet. Ik heb hem eerder week gematst, door toch maar weer al zijn kleurwijzigingen door te voeren, alle achtergrondplaatjes aan te passen en nu krijg ik voor de tweede keer een email op een toon waar de honden geen brood van lusten. Stom genoeg zit ik erom te grienen.
Deze site is tot stand gekomen als een vriendendienst voor een lief maatje, en met een bijbehorende vriendenprijs. Het zou gaan om een vrij simpele brochuresite, die ik normaal gesproken binnen een week live heb. Nu zit ik me al een maand of twee te ergeren aan de klus, die maar niet af komt en veel te veel tijd vreet, alleen al in alle niet doorberekende uren van het beantwoorden van alle emails en telefoontjes van die ontwerper. Zijn initialen zijn OD, en dat is precies wat ik ervan heb, een overdosis!
Ik voel me niet helemaal fit. HV is al sinds dinsdag ziek, en deze week groeit me alles een beetje boven het hoofd. De ellendige verhuizing met al die schoonmaak- en regelklussen, JT en WFH die me met de verhuizing hebben laten zitten, thank goodness dat SB en BB er wel waren anders was ik vast gek geworden. Ik mis het vertrouwde en bekende van mijn oude buurt en ik kan het nog niet echt vinden in het nieuwe huis. Het liefst was ik deze week vrij geweest om op mijn dooie akkertje te kunnen settelen en nestelen, maar met de baan die ik heb zit die luxe er gewoon niet in. Er lagen twee klussen die perse af moesten, omdat we nu eenmaal het geld voor de facturen keihard nodig hebben om te kunnen overleven, en er is maar een werknemer hier die dat kan; ondergetekende dus. Meestal vind ik het heerlijk, zoveel verantwoordelijkheid, afwisseling van creativiteit, techniek en organisatie en zoveel uitdaging van de nieuwe technologie, maar vandaag is het too much.
Ik wil naar huis, naar bed. Al mijn spieren doen pijn en ik heb het afwisselend warm en koud. Bovendien ben ik ongesteld, en ik heb inmiddels een pracht van een hoofdpijn.
Ik wil niet alleen naar huis, ik ga naar huis ook. De klussen heb ik af, HV mag vanaf nu de communicatie met OverDosis doen, want als ik het doe dan wordt het een oorlogsverklaring, en de secretariaatsservice mag de telefoon beantwoorden. Ik heb er genoeg van.
