2005

18 december 2005 – Brief aan een vriend Over de zin en de onzin van een sadomasochistische relatie Lieve, Het is goed dat je niet bent blijven plakken, wat ik natuurlijk weer wel deed. Want zoals je al verwachtte, werd het weer erg laat, of vroeg, zo je wilt. Het nachtcafe, gezellig warm gehuld in kitscherige kerstversiering, bleef notabene veel en veel langer open dan de sluitingstijden toelaten en uiteindelijk hebben we ons zelf, na uren gezellig nakletsen, er tegen halfzes in de ochtend maar uitgezet. Het barpersoneel was toen nog volop aan het tappen en er werd zelfs gedanst.

In de novemberkou heb ik zo tegen het ochtendgloren weer eens een pittige monoloog tegen het universum, de Goden en voor de zekerheid tegen alles en iedereen die verantwoordelijk is voor de zin en de onzin van het bestaan afgestoken. En met mijn favoriete merel beraadgeslaagd. Soms vrees ik dat een of andere booswicht een vloek over me heeft uitgesproken. Het terugkletsende merelmannetje, dat in de buurboom woont, vermoedt dat ik die booswicht zelf ben. Af en toe komt de merel via de open balkondeuren binnen en gaat brutaal op de boekenkast zitten. Ik ben in hem de geest van

Ik herken hem aan zijn manier van fietsen. Door zijn bruine jasje en zijn rugzak weet ik zeker dat hij het is. Ik zou de achterkant van zijn hoofd en lijf overal herkennen. Ik heb hem veel te vaak van die kant gezien. Hij weet niet dat ik hier zit en hem voorbij zie gaan. In zijn tas zit vast een dik filosofisch boek. Ik vraag me af of hij nog steeds over emoties leest. Mijn eerste impuls is om op te staan en achter hem aan te rennen. Het eerste dat ik voel is blijdschap. Belachelijke, veel te grote

“Herinneringen zijn iets geks.” Dat was mijn eerste, bewuste gedachte toen ik vanochtend wakker werd. Nickie, de huiskat, lag in zijn volle lengte uitgestrekt naast me op het hoofdkussen. Nog eerder dan ik me afvroeg hoe het beest in vredesnaam binnen was gekomen, was al ik verloren in mijn mijmeringen over herinneringen. Zo’n rijtje plaatjes uit het verleden is iets geks. Ongetwijfeld kan ik uren geschiedenis in chronologische volgorde achter mijn ogen afspelen maar dat doe ik vrijwel nooit. Ik tap veel eerder in op wat ik heb gevoeld dan op de beelden van voorbije gebeurtenissen. Of op geluiden. Of

Lieve Mars, Het is nu twee jaar geleden dat we elkaar ontmoetten. Zonder dat ik op de kalender hoef te kijken en zonder dat ik er ook maar een bewuste gedachte aan hoef te wijden, weet ik precies waar we waren en hoe we waren. Alsof herinneringen een leven van zichzelf hebben. Nu en dan mis ik het dat niemand jouw naam ooit laat vallen. Dat er geen anekdotes over jou de revue passeren. Soms wil ik bovenop de wereld klimmen en jouw naam schreeuwen. Maar niemand zal me horen. En jij blijft maar zo hartverscheurend dood. Hartverscheurend, dat is

Op mijn bureau staat een wekkertje. De secondewijzer tikt zacht en het klokje wekt me ’s morgens me lieflijke vogelgeluiden. Het is roze en een beetje kitsch en in geen enkel opzicht eng behalve dan dat het zo nadrukkelijk de tijd weg tikt. Als ik naar de wijzerplaat kijk dan gapen verleden en toekomst me ongegeneerd aan maar dit moment is al verdwenen voor ik mijn aandacht er op gericht heb. Het lijkt een beetje op schieten op kermis; de konijntjes spurten voorbij en je doelwit is al gevlogen voor je vingers grip rond de trekker hebben gekregen. Maar er

Ik ben bezig met een experiment. Het is begonnen tijdens Oerol waar ik me vrij voelde, heel gemakkelijk contacten legde en waar ik merkte hoe heerlijk het is om maar een beetje voort te drijven op impulsen. Het is een soort van vakantieroes die ik ook in Amsterdam vast wil houden en tot dusver gaat me dat erg goed af. Alles begint met de vraag: ‘ Waar heb ik NU zin in?’ en als het maar even kan, dan geef ik toe aan die lust. Op de landtong bij West Terschelling dacht ik na over een vriend die tijdens de