Get a life!

Winterslaap. Daar heb ik behoefte aan. Ik heb het voortdurend koud en ik verveel me. Ik kan geen inspiratie vinden om een nieuw project aan te pakken en mijn creativiteit is tot ver beneden het nulpunt gezakt. Ik kan duizend-en-een dingen bedenken die ik zou kunnen doen, maar ik heb nergens zin in. En zo zit ik al weer een paar uur op kantoor naar het beeldscherm te staren, terwijl ik ook lekker in de whirlpool in de sauna had kunnen zitten met BB. Maar ik had geen zin. Of liever, geen moed.

Het idee om de hele dag naakt rond te wandelen en met water en stoom te spelen vervulde me met weerzin. Ik ben niet zo blij met mezelf de laatste dagen. Mijn buik voelt te dik en mijn haar zit coupe oorlog. Simpel te verhelpen door naar kapper HD te gaan, maar ik hik tegen het geld aan. HD is geweldig. En geweldig duur. Eigenlijk wil ik het uitstellen tot halverwege december. Voor de Kerstdagen. Die ik niet vier. Ik zou niet weten met wie. Ik denk dat ik misschien een december-trauma heb. Ik heb, net als voorgaande jaren rond deze tijd, het gevoel dat ik achter glas naar de wereld sta te kijken, en dat die aan me voorbij gaat zonder dat ik erbij kan. En dat gevoel ebt pas weg na Oud en Nieuw.

Ik zit me af te vragen met wie ik dit weekend af kan spreken om iets te gaan doen, maar ik kan geen naam bedenken. Mijn vriendschappen kenmerken zich tegenwoordig door veel agenda’s en veel sporadische ontmoetingen. Ik ben behoorlijk op mezelf aangewezen, en er zijn dagen dat ik daar helemaal niet tegen kan. Vandaag dus. Ik zie als een berg tegen het weekend op, dat gebeurt me vaker de laatste tijd. Ik kan natuurlijk naar mijn stamcaf� gaan, maar daar ontmoet ik altijd dezelfde mensen, en de gesprekken gaan over van alles en vooral over niets.

Nu ja, ik kan maar beter eerlijk tegen mezelf zijn. Ik vind het hoog tijd worden dat de volgende prins op het witte paard zich weer eens aandient. Mijn relaties volgen zich meestal in een ras tempo op. Vriendin JW zei ooit eens, dat de mannen nog door de muren heen zouden komen, zelfs al zou ik me in huis opsluiten, en dat is altijd soort van waar geweest. Maar nu niet meer.

Mijn hoofd vindt het natuurlijk heel erg goed en gezond, dat ik nu even zonder lief door mijn leven ga, maar de rest van mij protesteert. Ik vind het onbehoorlijk saai, zo gezapig en rustig als mijn leven nu is. Lastig hoor, al die keuzes. Ik kan natuurlijk mijn hoofd volgen, en met mijn voeten tegen de kachel aan naar de televisie kijken vanavond, �f ik kan mezelf dwingen om me op te doffen en toch naar ‘De Klepel’ of een andere caf� te gaan. En och, wat heb ik uiteindelijk te verliezen wanneer ik ergens buitenshuis net ga doen of ik sociaal ben?