GigiKoffie met een kersenbonbon. Daar heb ik mezelf op getrakteerd. Ik deel de hele dag al traktaties aan mezelf uit. Zelfs het huis weer opruimen nadat de heksen gisteren op bezoek zijn geweest, valt daaronder vandaag. Nu is het weer heerlijk schoon en ordelijk. YP bracht gisteravond bloemen voor me mee, en die staan nu te geuren en te schitteren op ��n van de salontafels. Het huis komt tot leven als er bloemen staan, en ik nam me vandaag voor de zoveelste keer voor, om mezelf wekelijks met verse bloemen te verblijden.
Ik heb besloten dat ik psychologie ga studeren aan de open universiteit. Ik vind het nog steeds jammer dat ik nooit deel heb kunnen nemen aan het studentenleven en dat ik nog nooit op kamers heb gewoond, maar ik kan zelf iets veranderen aan mijn niet aanwezige academische status. Ik kan kiezen uit talloze modules, en als ik ze allemaal doe, dan ben ik zo�n negen jaar verder en heb ik een titel verdiend. Maar ik ga beginnen met drie modules klinische psychologie. Het wordt aanbevolen om eerst de inleidende module te doen, of een module van niveau 1, die kan dienen als voorkennis voor modules van niveau 2, waar mijn keuze op is gevallen. Ik schat mijn eigen IQ vrij hoog in, maar ik heb veiligheidshalve toch eerst het lesboek bij de bibliotheek gereserveerd om te kijken of ik door de stof heen kan komen. Uiteindelijk kost het 200 euro per module, deze studie, en dat is nu niet direct een bedrag dat ik uit wil geven als ik niet heel erg zeker weet, dat dit is wat ik wil en kan doen.
Ik had plannen om uit te gaan vanavond, maar ik heb ze weer afgezegd. In plaats daarvan ga ik een boek lezen, dat ik bij de bibliotheek vond vanmiddag. Het heet �Leer en rituelen van de hogere magie� en wordt beschouwd als ��n van de fundamenten van de hedendaagse theorie�n. Het is geschreven in oud Nederlands, en dat maakt het begrijpen er niet eenvoudiger op. Ik ga mijn aantekeningenblok er naast houden, want ik stel me voor, dat ik zo het een en ander over wil nemen in mijn Boek der Schaduwen.
Van MR kreeg ik een lange email vanmiddag. Ik heb er kort op gereageerd, want ik weet niet zo goed wat ik er mee aan moet. Als ik me terugtrek doet hij weer toenaderingspogingen en probeert me gelijktijdig om de oren te slaan met zijn bataljon vrouwen. Vanavond krijgt hij twee over de vloer, en schrijft hij dat in dezelfde regel als: �zou best graag bij/met je zijn nu hoor�. En schrijft een bericht later ook nog eens, dat hij zich alleen voelt. Dan moet ik echt afwegen wat ik terugschrijf, en ook nog een beetje de neiging bedwingen om hem te vertellen dat ik helemaal niet zo veel zin meer heb in �ons�. Het staat me tegen. Het is niet leuk meer, het is gedoe en ik zou niet weten, waarom ik er mee door zou gaan. Als we samen zijn is het leuk, ontspannen, voelen we elkaar prima aan, valt er geen onvertogen woord en is het gewoon fijn. Maar om samen te komen, dat ontaardt in een soort oorlog en daar heb ik mijn buik van vol. Hij heeft niet eens door, dat het me koud laat, die vrouwen van hem. Ik heb ze in de afgelopen jaren allemaal de revue zien passeren, en ze komen bijna net zo snel als ze gaan. Er zijn er maar een paar die echt een actieve rol in zijn leven in nemen, en allemaal staan ze ergens symbool voor. De moeder van zijn kinderen, de gekte en de waanzin, de grote liefde. Ik ken MR nu twee jaar. Ik ben weggeweest en teruggekomen. Dat betekent misschien dat ik ook ��n van die vrouwen ben. Ik geloof niet, dat ik dat wil. Maar ik ben wel nieuwsgierig waar ik symbool voor sta. Waarschijnlijk krijgt hij de grote arcana wel vol.
Ik heb het lekker met mezelf vandaag. Ik geloof dat ik dat maar zo ga houden. Ik heb geen man nodig om gelukkig te zijn met mijn leven. Het is al erg lang geleden, dat de Griekse goden de mens straften en in twee�n deelden; de mensheid daarmee verdoemden tot een levenslange zoektocht naar hun wederhelft. Ik weet zeker, dat ik ook kan leren om me alleen een geheel te voelen. En meestal weet ik niet, of ik dat echt geloof, of dat ik mezelf dwing om het te geloven om niet te verdrinken in de zinloosheid van het bestaan.
Als ik naar de geluiden buiten luister, dan weet ik, waarom ik het soms lastig en soms haast onverdraagbaar vind, om geen levensmaatje te hebben. Uit ten minste drie tuinen komen rookwolken van barbecues. Ergens heeft iemand een cd opstaan met Spaanse gitaarmuziek. Er klinkt gerinkel van bestek en gedempte stemmen uit verschillende hoeken. Soms klatert er een lach en soms klinkt er een opgetogen kinderstem. Dat soort geluiden, die herinneren me eraan hoe op jezelf teruggeworpen het alleen zijn feitelijk is. Eigelijk onderstreept samenzijn met MR dat nog eens dubbel en dwars. Wie weet is het wel een vorm van masochisme, waar ik me aan schuldig maak. Af en toe weer even ervaren hoe fijn het is om het leven samen te doen, en mezelf daarna weer onderdompelen in het solitaire bestaan. Ik kan me dat inbeelden als de sauna van het leven, waarbij samen warm is, en solo koud. In de sauna is het juist de balans tussen die twee, die verkwikkend en gezond is. Ik kan me voorstellen, dat het in het leven net zo in elkaar zit. Maar ik zie niet gebeuren, dat MR en ik het ooit eens worden over de thermosstaat.
Daarover kniezen is zinloos. Ik weet dit al maanden. Ik heb mezelf verstopt, me schuil gehouden tot de pijn over zou zijn. Ik denk dat het nu zover is. Door weer met MR te zijn, heb ik eigenlijk ook een beetje kunnen ervaren hoe het zou zijn om terug te gaan naar TZ. Dat is de droom die ik de laatste jaren heb gekoesterd; een happy end voor mijn persoonlijke �Titanic�. Maar ik heb gemerkt, dat er een eindigheid is aan mijn vermogen tot vergeven. Ik heb MR vergeven voor alles wat er in het verleden is gebeurd. Ik heb het los kunnen laten en ik heb met hem kunnen vrijen, zonder me bezoedeld of schuldig te voelen. Alleen laat mijn herinnering zich niet uitwissen. Het vertrouwen is beschaamd, en dat is niet eens zo�n heel slecht ding. Het leert ook waar je grenzen moet stellen, terrein af moet bakenen. Maar het staat wel als waarschuwingsbord op het pad: dit is een doodlopende weg. Ik kan natuurlijk eigenwijs gaan kijken of het bord klopt, maar in mijn wezen weet ik dat allang. Dat pad leidt naar het verleden, niet naar de toekomst. En onderweg kom ik mooie maar ook veel nare herinneringen tegen, en nog meer herhalingshoofdstukken van de levensles die ik nu ook af kan sluiten om met een nieuw lesboek te beginnen. Of ik kan er nog een paar doen, gewoon om te testen hoe sterk ik ben geworden. Wat ik ook doe, verkeerd kiezen kan ik niet.
Ik had mezelf tot half augustus gegeven om herhalingsoefeningen te doen. Maar MR werkt niet mee, en och, eigenlijk heb ik geleerd wat ik wilde leren. Ik kan vergeven zonder mezelf te beschadigen en ik kan genieten zonder me schuldig te voelen omdat ik geniet zonder degene die ik als mijn grote liefde beschouwde. Het was een grootse, meeslepende liefde, maar mijn liefde. Van mij, en te geven aan wie en wanneer ik maar wil.
Misschien is het helemaal zo�n slecht idee niet dat ik me omdraai, nu ik de versperring op de weg heb gezien en een nieuwe richting te kiezen. Ik kan alle kanten op; ik heb een nieuw huis nodig en een nieuwe baan. Ik hoef niet in Amsterdam te blijven, maar het mag wel. Ik vind het heerlijk hier, maar ik verlang ook steeds vaker en meer naar rust en natuur. Het spreekwoordelijke hutje op de hei.
Het is best even slikken, door de pijnlijke brok in mijn keel heen nu ik langzaam mijn gedachten onder woorden breng en naar een besluit toe werk. Er zijn allerlei beelden in mijn hoofd, van MR en mij samen. De mooie en de verdrietige, niet de lelijke. Die laatste laten altijd verstek gaan, als ik afscheid aan het nemen ben. Zoveel goeds, warms en waardevols tussen ons. Veel, heel veel maar toch niet genoeg. Niet genoeg voor een leven lang, en dus uiteindelijk na een poosje, altijd te weinig.
Alles wat ik hoef te doen is diep ademen en me te herinneren hoe ik kan vliegen, net als Peter Pan. Think happy thoughts and you can fly.
