GigiIk ben bezig met een experiment. Het is begonnen tijdens Oerol waar ik me vrij voelde, heel gemakkelijk contacten legde en waar ik merkte hoe heerlijk het is om maar een beetje voort te drijven op impulsen. Het is een soort van vakantieroes die ik ook in Amsterdam vast wil houden en tot dusver gaat me dat erg goed af. Alles begint met de vraag: ‘ Waar heb ik NU zin in?’ en als het maar even kan, dan geef ik toe aan die lust.
Op de landtong bij West Terschelling dacht ik na over een vriend die tijdens de eerste dagen op het eiland alles quasi-serieus in het negatieve had getrokken. Hij maakte ons daarmee zo aan het lachen dat ik een aantal keren ternauwernood op tijd het toilet bereikte en mijn buik en kaken pijn deden van het schateren. Het gemak waarmee hij zijn improvisatie- en acteertalent aanwendde om overal iets negatiefs in te zien, verbaasde me. Hij viel geen enkele keer uit zijn rol. Daardoor begon ik me te realiseren dat wanneer het zo gemakkelijk is om in alles iets negatiefs te zien, het even gemakkelijk moet zijn om overal iets positiefs in te zien en daar, tegen de achtergrond van de waddenzee, begon mijn drijftocht.
Ik weet niet meer wat er morgen of overmorgen in het verschiet ligt. Ik maak plannen om leuke dingen te doen en verheug me daar op. Zo wil ik naar de spirituele disco, naar Over het IJ, naar de Parade, naar de voorstellingen in het Vondelpark, naar het Amsterdamse strand, naar het bos en naar de Ardennen deze zomer maar ergens staan al die voornemens ook op losse schroeven want mocht ik geen zin hebben, dan ga ik iets anders doen. Van sommige dingen weet ik zeker dat ik er zin in heb. Zo lust ik iedere ochtend een grote kom koffie verkeerd en zo zie ik mijn vrienden altijd graag.
Onlangs vond ik mezelf hand in hand terug met een oude minnaar die ik tegenkwam op een terras. Ik had andere plannen maar ineens meer zin om te blijven. Dus dronken we wijn, aten nootjes, kletsen bij en genoten van elkaar en van het moment. En een paar nachten later voelde ik een onbedaarlijke begeerte naar de man waarvan ik eerder die dag afscheid nam en dus storte ik me tegen het ochtendgloren in zijn armen en brachten we samen een glorieuze zondag door. Innig verstrengeld in een gedeelde kleermakerszit in het Vondelpark dronken we rose uit een thermoskan en wisselden we lange kussen tussen flarden van gesprekken uit.
Omdat ik niet meer weet waar ik een paar uur later zal zijn noch met wie en me daar niet meer druk over maak, geniet ik des te meer. Het is niet langer beperkend en eng om niet naar de toekomst te kijken maar juist een bevrijding. Het maakt niet uit wat ik doe en met wie ik het doe, zolang ik mooie, grappige, leuke en lieve herinneringen maak en in ieder moment zoek naar de blijdschap, de vrolijkheid, de vriendschap en de liefde. En ineens maak ik alleen maar leuke dingen mee.
Zo had ik gistermiddag na kantoor zin om een jurk en leuke spullen te kopen, te lunchen en een beetje te pierewaaien in de stad. Dus liet ik de gedachte aan de afwas, die al een week staat te stapelen en de was die al voor de derde keer gewassen is omdat ik geen zin heb om die op te hangen, varen (doen waar ik zin in heb komt niet perse ten goede aan mijn huishoudelijke kwaliteiten) en trakteerde me zelf op een middag slenteren en geld uitgeven.
Mijn middag begon in de Cornelis Schuytstraat waar de kleding in de boetieks mijn budget ver te boven te gaan. Gelukkig zag ik ook niets dat ik wel wilde hebben anders had ik mijn credit card misschien toch in de strijd gegooid. Ik vind het lekker om naar de Cornelis Schuyt te gaan en te doen alsof ik er winkel. Het is er vol van mensen die wel een hele dikke portemonnee op zak hebben en die er, de exclusiviteit ten spijt, allemaal een beetje hetzelfde uitzien.
Het grappige in dit soort winkeltjes is de enorme hoeveelheid onmogelijke modellen die alleen geschikt zijn voor vrouwen met maatje 34 en platte borsten. Ik verdenk de ontwerpers er ook altijd van de maatlabeltjes te verwisselen en grotere maten in kleinere modellen te doen. Zo was er een dame die zich in een bizarre jurk had gewurmd die veel te strak om haar lijf zat, vetrolletjes liet zien waar je die natuurlijk juist wilt verhullen en die haar borsten tot twee gekke bulten vervormde. ‘Het staat je bee-eee-eeldig’, kirde haar vriendin. De dame keek me aan en ik schudde glimlachend nee. Ze gaf me een opgelucht knikje terug en schoot de paskamer in om het onding uit te trekken.
Na die goede daad fietst ik naar de Kat in de Wijngaerdt. Daar maken ze een heerlijk Croissantje Caprese en schenken ze goede koffie op een zonnig terras. Ik sprak er met een actrice, waarvan ik de naam altijd weer vergeet maar die erg aardig is en deelde, niet voor het eerst, de Volkskrant met haar. Ik besloot mijn late lunch met een glas rose en daarna stevende ik af op mijn favoriete winkelstraat.
‘Je zegt toch ook niet tegen een appel dat ie te rond is omdat ie geen peer is’, gierde de goedlachse en vriendelijke Surinaamse dame van het naaiatelier op de Haarlemmerdijk. ‘Jij hebt een geweldig figuur, de verhoudingen kloppen.’ Ze zei het zo oprecht en bewonderde zo uitgebreid mijn borsten, ronde heupen en taille, dat mijn ijdelheid enorm gestreeld werd en ik onmiddellijk in een nog stralender humeur was.
Ik kocht niets bij haar want we werden het er over eens dat ik een jurk met een diepe halslijn en een A-lijntje nodig had om mijn figuur tot zijn recht te laten komen. Daar had ze er niet zoveel van en de jurken die ze wel had waren felgekleurd en bedrukt met prints. En dat staat me niet. Ik houd het meest van jurken met strakke lijfjes en klokkende lange rokken in zwart of in paars. Mijn omgeving verzucht wel eens dat ik meer gekleurde stoffen moet dragen maar dat is alleen maar omdat ze niet weten hoe ik er dan uitzie.
Op die paar honderd meter Haarlemmerdijk slaagde ik in een uurtje wonderwel. Ik heb de onhebbelijke gewoonte dat ik altijd precies weet wat ik wil kopen en daarbij meestal ook recht op mijn doel afga. Zo werd ik een jaar of vier geleden eens wakker in mijn bed aan de Marnixstraat met het beeld van een paarse Cora Kemperman jurk op mijn netvlies gebrand. Het was een oud model en ik wist zeker dat die allang uit de collectie was. Ik ging evengoed de deur uit om te winkelen om iets leuks voor een avondje dansen in Panama op de kop te tikken en wandelde rechtstreeks naar De Kleedkamer, een winkel die ik nog niet eerder had ontdekt. Daar hing mijn jurk in het paars en in mijn maat, tweedehands maar als nieuw.
Na de aanschaf van een jurk wandelde ik naar de leukste lingeriezaak van Amsterdam voor een nieuw setje. Het kleine pandje hangt vol met het meest spannende ondergoed en ze hebben er een keur aan de mooiste bodystockings, onderjurkjes, nighties, gordeltjes, kousen en sexy setjes. Moeder en dochter, beide met een prachtige geverfd gezicht en een onvervalst Jordanees accent verwelkomden me als hun beste vriendin. De paskamer was bezet en dus mocht ik achter een kledingrekje een nieuwe BH passen terwijl dochter gezellig naast me stond te keuvelen en hulpvaardig de sluiting op mijn rug dicht haakte en de cups met zachte handen goed om mijn borsten sloot. Kom daar maar eens om bij Livera!
Wat later wandelde ik likkend aan een ijsje van Jordino’s langs de Prinsengracht op zoek naar een terrasje in de zon. Ik liet de jongen die met een pak koffie en een pak melk uit de Albert Heijn kwam en lief tegen me lachte een hapje nemen en kreeg zijn nummer toen ik opmerkte dat hij mijn ontbijt in zijn handen had. We gingen zwaaiend en lachend weer uit elkaar. Amsterdam in de zomer is heerlijk!
Bij de Vergulde Gaper kletste ik tijdens nog een glaasje rose met de buren links en rechts van me en belandde voor een laatste glas bij de rechterbuurman aan tafel; een Amerikaanse zakenman die voor een nachtje in de stad verbleef en zich verwonderde over de sfeer en de gemoedelijkheid van Amsterdam. De uitnodiging voor een dineetje sloeg ik af want ik kreeg ineens zin in ander gezelschap en nodigde een veel jongere, aantrekkelijkere en gezellige manager die ik al een poos niet had gezien, uit voor een borrel.
Ik ben gestopt met zwaarmoedig na te denken over de zin en de onzin van mijn bestaan omdat ik die daarmee toch niet zal achterhalen. Hoe, of en wanneer die zich openbaart ontdek ik wel als het zover is. En ondertussen geef ik me, blijer, gelukkiger en vrijmoediger dan ik ooit ben geweest, over aan het oh zo toepasselijke thema van Oerol; De Eindeloze Deining.
