Ik vond hem de volgende ochtend. Met een scheur ter hoogte van zijn lieve glimlach lag hij tussen drie grote glasscherven en de resten van het opengebarsten, houten lijstje. Ik heb hem horen vallen zonder te weten dat hij het was. Toch was het zijn naam die de plotseling opgestoken wind zong en die wat later zijn foto van schouw blies.
Ik schrok wakker van de knal in de kamer maar kon vanaf mijn bed op het balkon niet zien wat er was gevallen. Slaperig besloot ik dat het er ook niet toe deed en dook terug in mijn dekens. De grote, heldere ster die ik aan mijn gekke, dode lief heb opgedragen, knipoogde vanachter twee voorbij drijvende wolken en gerustgesteld sloot ik mijn ogen, zijn gezicht meevoerend naar mijn dromen.
Nu ligt hij in het derde laatje aan de linkerkant in de boekenkast. Nog steeds tussen de scherven. Ik probeer niet naar de lege hoek te kijken maar mijn ogen – zo gewend hem daar te zoeken � dwalen er steeds naar terug. Ik had zijn foto niet nodig om te weten hoe hij er uit zag maar om weer te weten hoe ik was. De zachte blik in zijn ogen, die hartveroverende glimlach waren voor mij. Hem herinneren, is mij herinneren.
Ik zal mezelf nooit meer in zijn ogen en liefde weerspiegelt zien. Ik weet dat ik hem nooit meer uit die lade zal halen. Ik heb hem opnieuw begraven, deze keer samen met het deel van mijn leven dat me aan hem bond.
En zo is het goed. Hij viel uit mijn blikveld, juist nu andere ogen me intrigeren. Ogen die ik volg en die de mijne volgen. Van dichtbij en van veraf. Wie ben jij? Wie ben ik? Wie zijn wij samen? Voorzichtig zoek ik naar de vraag die hoort bij het antwoord dat mijn innerlijke stem al heeft gegeven. Meer dan een �ja� is het een gevoel: het zeker weten dat ik iets met hem �moet�. Ik weet alleen nog niet wat.
Mijn gekke, dode lief heeft afscheid genomen in de nacht waarin ik drie jaar geleden voor het eerst zijn stem hoorde. Hij heeft gesproken. Ik luister naar zijn stilte.