Vanochtend werd ik wakker met de stem van TZ in mijn hoofd en huilde ik al, voor ik mijn ogen open had. Ik weet op dit soort dagen nooit, of de tranenstroom al in mijn dromen opgang zijn gekomen, of dat het begint in dat moment, waarop ik wakker begin te worden en het meest kwetsbaar ben, die luttele seconden voordat de schilden opgetrokken worden en het afweermechanisme weer op gang gekomen is.
En nu is het een slechte dag waarin de brok in mijn keel alleen maar groeit, en de tranen maar blijven komen. Ik ben verdrietig, maar ook gefrustreerd door dat verdriet. Ik kan honderdduizend afsluiten en loslaten gedurende de dag, maar mijn onderbewustzijn houd er schijnbaar een hele andere planning op na. En ik wil los van hem. Ik wil zo graag los en verder, en het lukt me niet. Ik kan niemand als schuldige aanwijzen, er moet ergens een knopje in mij verkeerd staan, dat ik dit niet klaar krijg. En ik, die zo weinig moet hebben van klokken en tijd, en die steeds vaker de dagen van de week vergeet, ik grauw naar mezelf dat het nu al bijna drie jaar geleden is. Ik verbind een tijdslimiet aan mijn rouw, omdat ik niet meer wil rouwen. Het is genoeg geweest. Het mag niet mogen dat mijn hele bestaan zich nog steeds om deze man en mijn verdriet rondwentelt.
Ik ben zo boos, dat alles wat ik onderneem niet genoeg is om te vergeten en niet genoeg is om onaanraakbaar te maken. Ik kan mezelf niet troosten en geruststellen, en vandaag helpt het niet om naar de bomen te kijken of naar de wolken, en me de grootsheid van de natuur, en de nietigheid van mijn bestaan voor te stellen. Waar ik er anders kracht uitput, brengt het nu alleen maar meer tranen op gang.
Ik voel me zo slecht, dat ik iets moest ondernemen. Ik heb het ziekenfonds gebeld om te informeren naar mijn budget voor therapie. Maar de psychiaters die ik belde voor psychoanalyse, namen geen van allen de telefoon aan. En het informatiecentrum voor geestelijke gezondheidszorg, dat op vrijdag open is, beantwoordt de telefoon ook niet. Nu twijfel ik, of ik dat als een teken op moet vatten, dat het een verkeerde keuze van me is. Rationeel gezien lijkt het me, dat ik er alle baat bij kan hebben om een gekwalificeerd gesprekspartner op te zoeken. Aan de andere kant kan het me natuurlijk ook erg afleiden van mijn pad. Ik zal maar een Freudiaan treffen.
Ik ben ook ongesteld geworden. Ik zou dit graag afdoen als een ernstige aanval van PMS, maar ik ben bang dat zo�n gedachte ook verstoppertje spelen is. Eigenlijk ga ik al in een dalende lijn sinds de nieuwe maan. En ik kan natuurlijk ook niet helemaal heen om het feit, dat TdL me heeft gedumpt, en dat ik toch weer zo�n oud patroon ben in geduikeld. Het lijkt soms allemaal zo zinloos. Geen huis, geen baan en niemand die er zo maar eens voor mij is, zonder iets voor zichzelf te willen. Stukjes Gigi in de aanbieding. Geen duidelijk doel. Alleen maar dat eeuwige wijs, grijs en mild willen worden. En is dat echt voor mij, of wil ik TZ bewijzen dat ik het waar kan maken?
Ik moet om zes uur even twee uurtjes in de winkel van de Roos staan. En daarna de heksenbijeenkomst. Ik heb geen idee hoe ik me daar door heen moet worstelen. Maar ik ga wel. De berg weer op. Ik ben immers onverwoestbaar. En een snotterend wrak met een verstopte neus en rode en brandende ogen.
