GigiIk ben dol op verrassingen. Plezierige verrassingen. Het pakje viel niet in die categorie. Een sticker met mijn naam erop. Dat impliceerde een doordachte daad. Niet de impulsieve inval van de vriend waarvan ik wist dat hij afgelopen weekend een tussenstop op Schiphol had, onderweg van Bukarest naar Canada. Het paste in het plaatje en bij hem. Maar niet deze keer dus.
Uit het grauwe karton kwamen de laatste restanten van een mooie vriendschap rollen. Twee boeken en een sleutelbos. Dat was alles wat ons nog bond. Toen ik afscheid nam van de andere mailinglijst en van een groot deel van de scene, nam hij afscheid van mij. Ik pleegde geestelijke zelfmoord, vond hij, met mijn �9,5 weeks� fantasie. Dus haakte hij af.
Nu liggen de boeken voor me. Het ene over bdsm. Het andere over de dood. Symbolisch genoeg zijn het de twee thema�s die een hoofdrol hebben gespeeld in onze vriendschap en relatie. Er naast ligt de envelop met mijn huissleutels. De envelop is blanco. Onbeschreven. Nog geen pennestreek heeft hij aan me willen besteden. Pijn doet het.
Ik heb van hem gehouden zoals een vrouw van een man. Zoals een sub van haar Dom. Als een vriend van een vriend. Soms zoals een vrouw van haar kind. Ik houd nog steeds van hem.En het mooie, het wonderlijke van het leven is dat hij daar niets mee hoeft. Maar niemand, zelfs hij niet, kan me beletten om van hem te houden, zoveel en zolang als ik wil.
