Lawaai en warmte

Om half een vannacht besloot ik, dat ik dit weekend ook nog onder de mensen moest. Bovendien had ik onbedaarlijk trek in een cola met een tic. Dus toog ik naar een van de cafés in de Jordaan. Gezellige drukte, veel lawaai en warmte, precies waar ik naar op zoek was. Tegen sluitingstijd een deurtje verder naar een nachtcafée. En vanochtend werd ik wakker van een zoen op mijn wang en JH die iets mompelde over lekker gedoucht en er nu vandoor moeten. Ik heb vaag gezwaaid en ben weer onder de dekens gekropen, met een pracht van een hoofdpijn en een ontevreden gevoel over mezelf, omdat ik zo uit de band ben gesprongen.

Zeker vier drankjes gedronken, misschien zelfs vijf, en thuis samen met JH tijdens de onvermijdelijke en geliefde bomen over het Leven en de Liefde nog een fles rose soldaat weten te maken. Uiteindelijk zijn we rond 08.00 uur gecrasht, hebben nog even weinig enthousiast aan elkaar gefrummeld maar zijn uiteindelijk in slaap gevallen zonder de daad te verrichten. Gelukkig maar. Ik vind het maar niets, seks zonder liefde. Ik geloof ook niet dat ik dat nog klaar krijg, hoe aardig, leuk en sympathiek ik iemand ook vind. En dat vind ik JH. Hij is een boeiende en gezellige gesprekspartner. Maar dit moesten we maar niet gaan herhalen, althans de slotscene niet. Complete waanzin is het ook overigens, want hij is zo goed als mijn buurman en woont twee blokken verderop in mijn straat.

Maar goed, ik heb mijn onafhankelijkheid aan mezelf bewezen, en mijn vrijheid gedoopt in drank. Eigenlijk was ik een beetje teleurgesteld omdat JB, die in een email aanstuurde op een eerste ontmoeting, mijn antwoord waarin ik een voorstel voor ‘per direct’ deed, niet op tijd ontving. Ik bleef tot na middernacht op kantoor achter de computer zitten, in de hoop dat hij zijn computer nog aan zou zetten, maar te vergeefs. Hij schreef me over de digi-vlinders die hij voelt, en die beestjes fladderen ook heel voorzichtig en bescheiden in mijn buik rond.

Nu heb ik trek in sate of Indiaas eten. Ik at de laatste vier dagen alleen maar vegetarisch, en ik heb nog geitenkaas in de koelkast liggen, die ik voor vanavond bestemde. Ik dacht een broodje te maken met gesmolten geitenkaas, honing en tijm, en dat te omlijsten met een grote salade van tomaten, feta en komkommer, maar na die aanslag van afgelopen nacht, heb ik behoefte aan een vele rijkere en zwaardere maaltijd. Ik kan niemand vinden die nog niet gegeten heeft en zin heeft om mee te gaan naar een restaurant, dus bestel ik dadelijk Indiaas via de telefoon en laat het thuis bezorgen. Lekker op bed zitten picknicken met de afstandbediening in de hand heeft ook wel iets.

Ik heb het enthousiasme van JB net in een virtuele brief wat afgeremd. Jammer wel, maar het leek me belangrijk. Ik heb te vaak van mannen gehoord dat zij me nooit zouden behandelen zoals voorgaande geliefden dat wel deden. CG beloofde me jaren geleden dat hij er voor zou zorgen dat ik nooit weer zo’n ellendige Kerst zou meemaken als de daar aan voorafgaande.
Dat was het jaar waarin ik alleen in het huis in Den Haag was, – het huis waar we samen zouden gaan wonen en van waaruit we onze toekomst, inclusief een huwelijk, zouden voorbereiden-, en ik niet wist of hij dood of levend was, omdat hij plotseling alle contact had verbroken en ik met mijn naspeuringen alleen maar op antwoordapparaten of op mensen die het ook niet wisten, stuitte. Na drie maanden volkomen stilte liet hij weten dat hij het te moeilijk had gevonden om zijn vaderland te verlaten, maar nu wel klaar was om op het vliegtuig te stappen. Hij heeft zijn ticket terug kunnen brengen, en sindsdien neem ik de beloftes van mannen met een grote korrel zout. De meeste mensen kunnen niet in de toekomst kijken, en zelfs zij die het wel kunnen, hebben geen invloed op de loop van de tijd en alle factoren die een rol spelen of kunnen ingrijpen op een voorspelling. Zo simpel is het. Beloftes vind ik lief en vertederend, en een getuigenis van goede wil. Meer niet.

Ik kijk er naar uit om JB te ontmoeten. En op hetzelfde moment schrik ik er voor terug, want ik ben een beetje bang dat we dan ontdekken dat er geen sprankel magie tussen ons is. Dat zou ik jammer vinden. Ik heb zin om verliefd te worden en me een poosje te koesteren in de warmte en liefde van een andere mens. Ik heb weer eens een ernstig knuffelgebrek, zoals ik een beetje gekscherend de spot drijf met mijn nooit aflatende behoefte aan aanrakingen en strelingen. MR raakte vrijwel me nooit liefkozend aan, en ik bedelde vaak om een massage om iets van warmte te ervaren. Meestal gaf hij me die wel, maar het voelde meestal alsof hij het niet wilde doen, maar zich gedwongen wist. Ik ergerde me dan vervolgens weer groen en geel als hij na luttele minuten met veel omhaal en dramatiek zijn handen afsloeg, alsof mijn energie hem totaal uitputte. Ik heb me zo lelijk en onaantrekkelijk gevoeld het laatste jaar, en soms huil ik inwendig om mezelf, als ik denk aan hoe ik was met TZ. Ik heb zoveel gewonnen aan kracht, inzicht en rust, maar bij de Godin, tegen welk een hoge prijs.