GigiHet was onbehoorlijk koud toen ik gisteravond op de tram stond te wachten op het Leidseplein. Meestal rijdt die stipt, maar vanavond was hij te laat en overvol. Hutjemutje op elkaar gepakt, had ik moeite om bij de deuren te komen en weer uit te stappen. Zin om te koken had ik niet, dus ik besloot om bij de cafetaria om de hoek een patatje te kopen. Die had ik nauwelijks verorberd, toen de telefoon ging.
JT was aan de lijn. Ze was benieuwd hoe mijn avond met CH was verlopen. Op de weg naar huis, was ik tot de ontdekking gekomen, dat ik de jubelbui, die ik normaal gesproken na een nacht van een goede vrijpartij heb, miste, dus dat vertelde ik haar. Mijn gevoelens voor CH zijn danig bekoeld na al het gedoe van de laatste weken. Niet dat het erg is, want de scherpe rand is er gewoon al afgesleten. Of misschien is het meer, dat ik hem al een paar keer heb losgelaten in gedachten, waardoor de wens om veel en meer van hem te zien, en hem te behagen, sterk is afgenomen.
Gistermiddag stuurde hij een emailtje, waarin hij aankondigde dat hij me een poosje niet wide zien, omdat hij eerst zijn gedachten wil ordenen en zijn problemen op wil lossen. Ik heb hem teruggeschreven dat ik dat een uitstekend idee vond, en dat hij vooral net zo veel of net zo weinig ruimte moest nemen als hij zelf goed achte. Ik neem het wel serieus, maar op het zelfde moment weet ik maar al te goed, hoe sterk stemmingen kunnen wisselen wanneer je verdriet hebt. Bovendien heb ik geen trek om weer een soort marionet te worden, zoals indertijd toen TZ zijn grote verdriet had, en ik hem zoveel mogelijk wilde steunen en troosten. Uiteindelijk was ik degene die gekwetst werd. Iedereen moet zijn eigen pad gaan, en als CH onderweg een steuntje in de rug wil, dan weet hij waar mij te vinden. Maar ik ren niet meer met iemand mee met een overlevingspakket en een hoog tsjakka gehalte.
JT wilde graag met haar lief uiteten om hun plannen voor het nieuwe jaar te bespreken. Maar ze had nog geen oppas. Toen kwam de koe uit de broekspijp, en bleek dat de drie J-tjes alleen maar Gieg over de vloer wilden. JT bood aan mijn taxi heen en terug te betalen, maar die voor de terugweg heb ik ingeruild voor een logeerbed. Dus zat ik drie kwartier later aan de grote tafel bij JT van een kop koffie te genieten.
Het is altijd knus en druk bij JT thuis. Geen wonder misschien met drie kinderen, maar het is ook nog iets anders, iets dat van JT zelf is. Ik proef bij haar nooit iets van irritaties naar de kinderen toe, ook al is ze gehaast en loopt haar planning in de soep. Zo stond ze doodgemoederd in de koelkast te kijken, wat ze voor de kinderen zou koken, ondertussen mijn koffie te regelen en met mij te kletsen, terwijl ze binnen een half uur zelf klaar en op pad moest zijn. De duizend-en-��n vragen en opmerkingen van de kinderen beantwoord ze allemaal rustig, serieus en met de nodige humor. Er wordt veel gelachen in huize JT, en de sfeer is altijd ontspannen.
JT stapte voor half negen op prachtige zwarte Gucci-laarzen en in een sexy zwarte outfit de deur uit. De jongens verzorgden de toetjes, terwijl ik me om de afwas en de vaatwasser bekommerde, en kleine JN huppelde daar tussen door en kwetterde gezellig aan ��n stuk door. JOR en JRR wilden ‘Cast Away’ kijken, die ze op video hadden liggen en volgens mij al een aantal malen vaker hadden aanschouwd. JN installeerde zich prinsesheerlijk languit op de bank, en liet het aan de jongens over om uit te maken wie op de stoel mocht en wie op de grond moest. Dan lacht ze een beetje ondeugend en hartveroverend, en ik geloof niet, dat er iemand is die JN kan weerstaan. Ik alvast niet.
Nadat ze haar toetje op had, heb ik haar naar bed gebracht. Dat is een heel ritueel, waarbij er een ‘sapje’ (limonadesiroop in een drinkfles) geregeld moet worden, en een boek uitgezocht om uit voor te lezen. Dan kruipt ze in het grote ouderlijke bed, en wurmt zich na verloop van tijd onder het dekbed uit, omdat ze het te warm krijgt. Als het verhaaltje uit is, dan moet ik naast haar gaan liggen tot ze slaapt. Meestal is ze zo naar dromenland vertrokken, maar niet deze avond. Op het journaal had ze gezien hoe een baby een prik kreeg (zo zielig eh), en nu wilde ze honderduit weten over het ziekenhuis. Ze bedacht allerlei mogelijke kwalen, waarvan ik dan moest beoordelen of ze wel of niet geopereerd moesten worden. Telkens als ik probeerde om haar met een zoet lijntje naar Klaas Vaak te laten kijken, dan zei ze: “Ik wil nog meer horen over ziek”, en dan bedacht ik maar weer iets anders. Daarna kwam het vingerspelletje, dat ik haar op Oudejaarsavond leerde, nog drie keer aan bot (“Naar bed, naar bed, zei Duimelot”) en uiteindelijk deed ze pas haar oogjes dicht, toen ik haar vertelde hoe ze in haar dromen overal naar toe kan reizen.
Met de jongens heb ik het laatste deel van de film gezien, en thee gedronken. In een grote zak in een doos op de koelkast vond ik nog een heleboel pepernoten, die wonder boven wonder nog niet slap waren geworden en waar JOR en JRR een stevig bres in sloegen, terwijl Tom Hanks in zee dreigde te verdrinken in een poging om zijn beste vriend, de volleybal Wilson, te redden. Uiteindelijk bleek dat de film een veel langere speelduur had dan gebruikelijk, en pas tegen elven was het verhaal uit. Een kwartierje later lagen we allemaal, nadat we om de beurt onze tanden hadden gepoetst, onder de wol. Vanochtend om 8.00 uur piepte de alarmklok van mijn mobiele telefoon. Heel het huis ademde nog diepe rust, en buiten was het donker. Het lokte me niets om op te staan en naar kantoor te gaan, en veel liever was ik gebleven tot de kinderstemmen de nieuwe dag aankondigden. Maar ik ben gaan douchen, ik heb me aangekleed en nadat ik iets had gedronken en mijn spullen had vergaard, ben ik de deur uitgegaan. Het vriest nog steeds, en ik ben benieuwd of we binnenkort op de grachten kunnen schaatsen. Ik heb geen schaatsen meer, maar als het erop lijkt dat we een poosje winter houden, dan ga ik misschien wel een nieuw paar Noren kopen.
