Imbolc is niet onopgemerkt aan mij voorbij gegaan. Toen de zon onder begon te gaan, heb ik de kaarsen in mijn zeven kandelaars aangestoken en heb ik het huis gezuiverd met het branden van salie. Tijdens mijn meditatie ben ik in slaap gevallen, en ik droomde heel levendig en kleurrijk. Ik vermoed dat het feit dat ik een eisprong had, mijn kracht heeft vergroot. En ik weet zeker dat ik iets heb verstuurd naar de Astrale Courant. Ik hoop alleen maar, dat ik deze keer zorgvuldig genoeg ben geweest met de samenstelling van de creatie.
Als bij ingeving besloot ik gisteravond tijdens het chatten, – ik had overwogen om uit te gaan, maar vond het bij nader inzien veiliger om thuis te blijven en mezelf niet bloot te stellen aan mijn impulsiviteit op een sabbat -, naar een server te gaan, waar ik maar heel weinig kom, maar waar wel vaak bekenden uit het Nederlandse BDSM wereldje vertoeven. Zonder er bij stil te staan, dat ik daar in dezelfde soort situaties zou kunnen belanden als in een �echt� caf�.
Hij klinkt leuk. Tijdens het urenlange gesprek op de babbelbox tot diep in de nacht, en op mijn voicemail, die hij twee keer in sprak. Hij klinkt eigenzinnig en vrij, iemand die zich niet veel van de gebruikelijke normen en waarden aantrekt, maar ze gebruikt voor zijn eigen doelen. Hij is jong, maar klinkt ouder. Hij klinkt als potentieel gedonder. En dus voel ik me onweerstaanbaar tot hem aangetrokken.
Ik wil hem ontmoeten. Maar ergens ben ik als de dood dat ik aanstuur op een volgende �head over heels�, met alle ellende van dien. Ik ken mezelf. Het is voorjaar, ik word weer wakker uit mijn winterslaap. Ik ben twee weken afgedaald in mijn Schaduwwereld, en nu is het tijd voor iets nieuws. De heks in mij wil het leven vieren, en daarvoor is een man nu eenmaal onontbeerlijk. Maar ik zoek altijd feilloos die mannen uit, die hun hart al aan iemand verpacht hebben en mij er wel bij willen hebben. In het begin omdat ik ze prikkel en opwind, maar al gauw omdat ik ook gewoon erg handig ben om in de buurt te hebben. Ooit was er iemand die zei, dat iedereen een �gieg� zou moeten hebben.
Hij heeft een aantal minnaressen. Dat maakt hem nog aantrekkelijker. Als er zoveel vrouwen zijn die hem met een ander willen delen, of �berhaupt, hem willen hebben, dan zegt dat iets over het soort man dat hij is. En dat hij openstaat voor polyamory, en het ook praktiseert, is iets dat precies in mijn straatje past. Het punt is, dat er ��n vrouw is, over wie hij met liefde praat. En ook al is zij degene die hij het minste ziet, toch zit het potenti�le gedonder in deze hoek.
Met MR begon het op dezelfde wijze. Er was een grote, onbereikbare liefde in zijn leven. En heel even leek het erop, dat die vervaagde door mijn aanwezigheid en door wat hij voelde voor mij. Maar al snel kwam er een moment, waarop zij haar rechten liet gelden, en daarna werd het een grote chaos en strijd. Als ik toen had geweten, waar ik allemaal voor zou komen te staan, en hoeveel ellende en pijn me dat op zou leveren, dan had ik me nooit met MR ingelaten. Niet omdat hij is wie hij is, maar omdat ik ben, wie ik ben. Ik heb veel geleerd van die anderhalf jaar met MR. Het belangrijkste misschien nog wel, dat de liefde die ik voelde, alles te maken had met de onzekerheid waarin ik leefde. Zodra ik daar controle over leerde krijgen, was het gevoel op.
Die kennis heb ik nu. Ik begin mijn valkuilen te herkennen. Ik weet dat het belangrijkste patroon �goed maar net niet goed genoeg� heet, en ik wil niet nog eens terugvallen in een traject waarin ik voel dat ik moet bewijzen dat ik iemands liefde waard ben. En in potentie zijn alle randvoorwaarden aanwezig om me weer in die oude valkuil te doen tuimelen.
Hij heeft mijn telefoonnummer. Ik heb hem gevraagd om me niet eerder te bellen, dan dat hij de chaos in zijn leven heeft opgeruimd. Dat klonk vast niet heel aardig, en misschien zelfs een beetje gestoord. Hij vroeg wat ik eigenlijk wilde. Een relatie met hem of gewoon een gezellig een drankje drinken. In beginsel heeft hij natuurlijk gelijk. Ik loop, volgens de geldende normen en waarden een hele marathon op de zaken vooruit.
Maar we vinden elkaar leuk. En we voelen ons tot elkaar aangetrokken. Ik geloof allang niet meer dat verliefdheid iets is dat �zomaar� ontstaat. Het is een combinatie van (vaak onbewuste) wensen, dromen, verlangens en behoeften die geprojecteerd worden en tot leven gewekt worden in een verliefdheid. Dus de kans de we elkaar ontmoeten en dat het wel klikt, is volgens mij op dit moment honderdduizend groter, dan het tegendeel. En de Godin behoedde me voor weer een man in mijn leven voor wie ik niet op de eerste plaats kom.
Dus, hoe onterecht of maf ook, ik wil hem eigenlijk niet eerder ontmoeten dan dat hij vrij en los is. Dat is niet iets, wat ik af kan of af wil dwingen, maar iets dat hij moet doen als het daarvoor de tijd is. Als het daarvoor ooit de tijd wordt. En ondertussen vraag ik me af, hoeveel verschil er is tussen actief of passief betrokken zijn bij iemand. Hij heeft een actieve, vrij onbereikbare liefde. En de mijne is passief. Is het misschien zelfs een soort van oneerlijk, wat ik wil? Ik ben ook niet los van Ice Tease, en mijn gevoel zegt, dat ik dat ook nooit helemaal zal worden. De kans dat het ooit weer een actief gevoel wordt, is heel erg klein, maar ik kan nooit helemaal uitsluiten, dat ik niet voor de verleiding zal bezwijken, wanneer die zich voor zou doen. Al was het alleen maar, omdat ik zou willen weten hoe en of�
Diezelfde soort nieuwsgierigheid heb ik voor deze man. Ik wil op avontuur. Ik wil ontdekken. Ik wil zien, horen, ruiken, voelen en proeven. Niet noodzakelijkerwijs in die volgorde. En het is gebaseerd op niets dan een paar uur van gedachten wisselen op een babbelbox en het horen van zijn stem. Dus waar gaat dit over? Over niets? Ik zou het prettig vinden wanneer ik dat eens zou kunnen geloven. Ik zou het verduvelde prettig vinden, om eens niet verstrikt te raken in de wervelwinden die ik zelf aanwakker. En ik heb hem nog niet eens gevraagd, of hij misschien de door mij verguisde boxershorts draagt, of zo�n ontsierende baard of een snor�
