GigiIn de verte werd de hemel om de paar minuten verlicht door bliksemschichten terwijl ik gisteravond op mijn fiets de zwoele, wat plakkerig lucht huiswaarts doorkliefde. Ik deed een schietgebedje naar boven, dat de enorme plensbui die ik voorvoelde, nog een kwartiertje op zich zou laten wachten. De laatste weken schijn ik op goede voet met de Goden te staan, want mijn verzoek werd genadig ingewilligd, en stilletjes vroeg ik me nog wel even bezorgd af, of er aan zo’n uitgestelde emmer water ook een prijs zou hangen.
Ik houd erg van mijn leven momenteel, hoewel er natuurlijk altijd iets te wensen over blijft. Zoals de moed en het doorzettingsvermogen om te stoppen met roken. Mijn dagen zijn gevuld met wat ik een beetje gekscherend �gezonde activiteiten� noem en waar ik feitelijk mee bedoel, dat ik weer vaak de deur uitga en niet zo aan huis en haard geplakt zit.
Deze maand haal ik iedere dinsdagmiddag JN uit school, en pas ik op de drie J-tjes, terwijl hun ouders werken en samen gaan eten en bijpraten. En omdat TdL verstoken is van internet en elektronische post, – iets dat ik zowel prettig als lastig vind -, komt die wekelijkse trip naar de Jordaan dubbel goed uit, want het biedt me de gelegenheid post door zijn brievenbus te duwen. Gisteren bestond de post uit een charo�et en een flesje samengestelde Bach Bloesem Remedie, voorzien van een kaartje met de plagende tekst �Met een kus van de heks�, dat eigenlijk de titel van een sprookjesboek uit mijn boekenkast is. Hij belde mobiel toen de kinderen net goed en wel op bed lagen en er nog onderdrukt geginnegap van boven klonk, en we maakten een afspraak voor de volgende middag in het Vondelpark en eten bij mij thuis. Ik mis dan wel de eerste wedstrijd van het Triviant der Heksen, maar een collega heks neemt de honneurs in de chat room waar. Uiteindelijk gaat het echte leven voor het virtuele.
Ik heb kriebels in mijn buik als ik aan vanmiddag denk. Het weer is minder goed dan gisteren in het weerbericht werd beloofd. Toen ik om zeven uur op stond regende het dat het een lieve lust was, en ik zag de bomen en struiken in de tuin beneden bijna vrolijk kijken. Maar nu is het droog, bewolkt en zeker niet koud, al kan de zon het nog niet winnen van de grijze massa. De kans is groot dat de lucht vanmiddag wel openbreekt, en och, ik maal er sowieso niet om. TdL zorgt voor de wijn vanmiddag, en ik heb net de boodschappen besteld die ik nodig heb om een Thaise groentencurry en een salade in elkaar te mikken. Ik zit te dubben of ik wel of niet mijn bed zal verschonen, ik deed het een paar dagen geleden nog, en eigenlijk is dat de Goden verzoeken. Net zoals ik afgelopen vrijdag het cadeau voor JOR alvast maar in mijn tas deed en Diana extra eten en drinken gaf, voor het geval ik per ongeluk die nacht niet meer thuis zou komen. Voorzienigheidje spelen op een verkeerde manier is dat.
Ik vraag me af of hij doorheeft, dat ik hem meer dan leuk vind. En ik vraag me nog veel meer af, of dat wederzijds is. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een man in mijn leven heb gehad, die niet onmiddellijk liet doorschemeren dat hij met me wilde vrijen. Nu TdL die signalen helemaal niet afgeeft, of zo verstopt dat ik ze niet opmerk, weet ik niet wat daar van te denken en hoe daar mee om te gaan. Na hoeveel afspraken weet je dat het platonisch blijft? En na hoeveel afspraken wordt er gekust?
