Mannen

Mijn Canadese ex verscheen zo maar in eens weer uit het virtuele niets. Na bijna drie jaren van volledige radiostilte, bood hij dit weekend zijn verontschuldigingen aan voor de wijze waarop hij me jaren geleden heeft behandeld. Beter laat dan nooit gaat hier niet helemaal op, maar toch was het prettig om hem te horen erkennen, dat hij me een luizenstreek heeft geleverd destijds.

Het gaat hem niet zo goed. Het gaat hem zelfs zo slecht, dat hij heeft bedacht, dat hij me al die jaren verschrikkelijk heeft gemist, en dat ik de liefde van zijn leven ben. Of althans, de liefde die zijn leven moet gaan redden. Hij wil naar Amsterdam verhuizen. Bij mij intrekken. Hier een baan zoeken. En de bedoeling is, dat ik het allemaal organiseer en regel.

Hij heeft pech, want ik heb mijn laatste man gered. Ik hoop van harte, dat ik mijn lesje heb geleerd. Ergens heeft het iets verleidelijks om mee te gaan in de droom, dat we ons sprookje weer nieuw leven in kunnen blazen. In onze eerste dagen samen, was hij zo stralend verliefd op mij. Geen man heeft me zo vaak verteld hoe mooi en lief hij me vond, als mijn Canadese lief. Maar dat weegt niet op tegen alles wat ik nu over hem weet, en alles in hem, dat me is gaan tegenstaan. Ik heb hem de adressen van belangrijkste vacature website gemeeld. En die van de sites, waar met heel veel mazzel en nog meer geld, woonruimte in Amsterdam te vinden is. Ik heb hem geschreven, dat ik hem het allerbeste wens, maar dat het tijd wordt, dat hij de dingen voor zichzelf gaat laat werken. Dat niemand dan hij hem kan redden. En ik al zeker niet.

CH liet me gisteravond weten, dat hij een eind wil maken aan onze seksuele uitspattingen. Dat maakte me aan het lachen, want ik had al sinds mijn gesprek met JT besloten, dat ik het domweg dood zou laten bloeden. Hij stuurde het bericht over ICQ, met daarin ook nog de mededeling dat hij het heel erg vond, dat hij het me niet persoonlijk kon zeggen (I hate it to not be able to tell you this face to face). Kijk, daar werd ik nu pissig om. Dat valt bij mij onder de categorie huichelen.
Ik begrijp niet, hoe iemand in dezelfde adem kan beweren dat hij eerlijk wil zijn, – en vertelt dat hij zijn huwelijk wil gaan redden en dat hij daarom vindt dat wij elkaar niet meer op een seksuele basis moeten zien -, en op hetzelfde moment dan niet het lef heeft om te zeggen, dat hij kiest voor de makkelijkste weg en het daarom per virtueel medium afhandelt.
Hij liet weten, dat hij nog wel graag vrienden wil zijn. Ook al zo’n lege farce, want na alles wat er is gebeurd en wat we over elkaar te weten zijn gekomen, is maar al te duidelijk gebleken, dat we maar erg weinig gemeenschappelijks delen. Bovendien heeft mijn respect en waardering voor hem erg ingeboet onder alles wat er de laatste paar weken is gepasseerd, en ik zie ons niet meer oppervlakkig en gezellig een drankje drinken en bij kletsen. Dat stadium zijn we voorgoed gepasseerd, en het enige waarover ik nu nog een besluit moet gaan nemen is of ik hem dat nog laat weten of dat ik het laat gaan.

Na een aantal lange telefoongesprekken heb ik EM dit weekend ontmoet. Hij heeft een oude zeilklipper, die hij exploiteert en hij wist me zo warm te maken voor zijn project, dat ik heb aangeboden om een website voor hem te bouwen. Dus kwam hij hier met een tas vol papieren en foto’s, en hebben we de eerste aanzet gegeven voor die site. EM heeft een geweldige stem. Een stem, waarbij ik een donker uiterlijk vermoede. Maar hij is donkerblond. En behoorlijk stoer. Maar helemaal niet mijn type. Gezien alle recente ontwikkelingen met mannen, is dat maar goed ook.
Ik moet erkennen, dat ik langzaam maar zeker een soort van cynisch fatalisme ontwikkel ten opzichte van mannen, en het punt begin te bereiken, waarin ik het vooral grappig vind om te zien in hoeveel bochten ze zich draaien om te krijgen wat ze hebben willen, en om te merken hoever ze bereid zijn te gaan met als enige doel seks. Het raakt me steeds minder, en ik weet niet, of dat een goed, of juist een slecht ding is. Ik weet niet of het komt, omdat mijn eigenwaarde toeneemt, en ik daardoor minder beinvloedbaar ben door wat andere mensen doen en vinden, of dat het juist het tegenovergestelde is, en dat ik zo vaak teleurgesteld ben door mannen, dat het een vorm van verbittering is.

Hoe het ook zij, ik heb besloten dat ik mijn zoektocht naar een minnaar ook opgeef. Ik geloof niet meer, dat het is waarmee ik gelukkig word, en alle rompslomp eromheen is dodelijk vermoeiend en saai. De afgelopen vier dagen heb ik nachten gemaakt van twaalf of meer uren slaap aan ��n stuk. Ik voel me beurtelings warm en koud, en ik heb nog steeds die hoofdpijnen en last van mijn rug. Ik snak naar een lang heet bad, en ik heb meer rust nodig. Al deze verwikkelingen vreten energie, zonder er energie voor terug te brengen. Dat is iets, waar ik over na wil gaan denken.

Veel belangrijker dan dit is, dat ik de laatste weken het gevoel heb, dat mijn baan op de tocht staat. Ik merk dat er twee dingen zijn in mijn job, die me uit balans halen. Het ene zijn projecten die maar door blijven slepen omdat het materiaal incompleet is of omdat er andere externe factoren zijn waardoor er vertragingen worden opgelopen, en het andere houdt daarmee direct verband, dat zijn de aangenomen opdrachten, waarmee ik maar niet kan beginnen, omdat het materiaal niet wordt aangeleverd. Ik heb veel afwisseling en uitdaging nodig, om me lekker in mijn werk te voelen, en daar ontbreekt het de laatste tijd aan. Nu is december altijd een wat vreemde maand op de werkvloer, en ik houd me dan ook voor, dat ik daar over heen moet stappen. Volgend jaar ga ik in ieder geval vakantie nemen in december, dat lijkt me beter voor mijn gemoedsrust. Maar ik voel me, alsof ik momenteel mijn salaris niet waard ben, en hoewel ik daar zelf niet zoveel aan kan doen, lijd ik er toch onder.