GigiHet werk absorbeert me volkomen. Natuurlijk klaag ik omdat het me langzaam boven mijn hoofd begint te groeien en de druk steeds groter wordt. Maar tegelijk geniet ik ervan om te merken dat het de hoeveelheid werk is dat het probleem vormt, maar dat wel uitgerust ben om mijn steeds grotere en uitgebreidere takenpakket goed uit te voeren. Deze week is er weer eentje van opstaan, naar kantoor, thuiskomen en vroeg naar bed. Tussendoor doe ik de was en houd ik mijn kamer schoon, neem ik soms een bad, lees een paar hoofdstukken, doe wat oefeningen om mijn rug soepel te houden en misschien zelfs een paar kilo kwijt te raken. Waar ik de tijd en de ruimte voor een sociaal leven vandaan moet halen, dat weet ik eigenlijk niet.
Wanneer ik de laatste dagen aan Toyboy dacht, dan vroeg ik me vooral af, waar en hoe ik al die gevoelens en emoties een plek zou kunnen geven, waar ze me niet afleiden en storen in mijn werk. Daarop heb ik geen antwoord gevonden, maar ik weet ook helemaal niet hoe ik daarop kan anticiperen, omdat het voor het eerst in mijn leven is, dat ik mijn carri�re, -mijn eigen ding doen, zeg maar-, boven een, tja, wat is het, verliefdheid?, stel.
Het voelt niet als een verliefdheid. Ik weet niet welk woord ik moet kiezen voor mijn gevoelens voor Toyboy. Ik vond heel bijzonder om met hem samen te zijn, maar heel veel verder dan dat kom ik niet. Eigenlijk vind ik het vooral moeilijk om verder dan de dag van morgen te kijken, waar het mijn persoonlijke agenda betreft. Daar is iets geks mee gebeurd. Aan de ene kant kan ik moeiteloos jaren vooruit denken als het over de planning van werkprojecten gaat en jaagt een half jaar meer of minder me geen schrik meer aan, maar voor mezelf vind ik iets een dag van tevoren afspreken eigenlijk nog te vroeg. Mensen zien heeft voor mij niet meer te maken met iets wat ik behoor te doen, of dat ik doe omdat ik het nu eenmaal heb afgesproken. Ik wil mijn vrienden en bekenden zien op het moment dat ik naar ze verlang. Misschien is dat juist heel erg mooi.
Het gevolg is wel, dat ik de afspraak met Toyboy voor vrijdag ineens helemaal niet meer zag zitten. Hoe verder de week vorderde, hoe minder ik me erop begon te verheugen en hoe sterker ik het idee kreeg, dat ik iets moest. Geen wonder eigenlijk, wanneer ik bedenk dat ik het al lastig vind om vooraf te bepalen of ik een week later zin heb om met iemand koffie te drinken. Hoe zou ik dan in vredesnaam in staat moeten zijn om te bepalen of ik over een paar dagen zin heb om te vrijen?
Toyboy reageerde heel anders dan ik verwachtte. Geen boosheid, geen ge�rriteerdheid, geen gekwetst ego, niets van dat alles. Hij had de juiste antwoorden en lachte me ondertussen ook nog gezellig uit, wat ik wel een verademing vond. Ik kan om mezelf en mijn beperkingen lachen, maar dat iemand anders dat ook kan en verder geen punt van mijn maffe gedachtekronkels maakt, vind ik wel heel bijzonder. Op het punt waarop ik anders in enorme conflicten beland en dramatische eindes hun entree maken, begint hij me gewoon uit te lachen. Geweldig!
Ik begin er naar te neigen om Toyboy als een soort wonderkind op het gebied van emoties te beschouwen. Ik heb nog nooit iemand zoals hij ontmoet. Op dit punt is hij in ieder geval sterker dan ik, en ook dat is een opluchting. Ik begon al te wanhopen of ik ooit nog iemand zou tegenkomen, waarvan ik nog een en ander op psychologisch gebied zou kunnen leren, maar nu blijkt dat het ��n ding is om het allemaal in theorie te weten, – zoals ik – ,maar een heel ander ding om het ook in de praktijk toe te passen, – zoals Toyboy.
Zijn oplossing voor vrijdagavond was simpel. Geen afspraak, agenda�s leeg houden en vrijdag besluiten of we zin hebben om elkaar te zien. Gaat het niet door, dan hebben we alle twee een avond waarop we niets hoeven, gaat het wel door, dan is dat omdat we het echt willen, niet omdat vooraf overeen zijn gekomen. Feitelijk had ik het toen al helemaal niet meer nodig om de afspraak af te zeggen, omdat mijn zorgen daarmee weggenomen zijn. En omdat hij precies de dingen zei, die ik wilde horen, al had ik ze vooraf niet zelf kunnen bedenken, kreeg ik juist wel weer heel veel zin om hem te zien. Ik was in alle drukte op kantoor en met mijn hoofd vol cijfers, plannen en things-to-do een beetje vergeten wat een prachtig mens ik hem vind.
