Getimmer en geboor haalt me uit mijn veel te korte nachtrust. Het is nog donker buiten. Het is een wetmatigheid van urban jungle: bouwvakkers maken altijd op een onzalig uur herrie, en als ze de hele buurt wakker hebben gemaakt, vallen ze stil om te gaan schaften. Ik slaap al een paar weken belabberd. Onrustig. Met veel nachtmerries waar ik wakker uit schiet. En veel te kort door die bouwput van de buren, waarvoor nog tot eind januari parkeerplekken geblokkeerd zijn in de straat. Ze werken bovendien aan beide kanten van het pand, en overdag kan ik nergens een buutvrijplek

‘Laat maar horen, je bent altijd welkom’, appte ik aan mijn zusje toen ze vorige week maandag vroeg of zij en haar nieuwe partner langs konden komen voor koffie, als ze het allemaal in konden passen in het familiebezoek aan zijn kant en hun daaruit voortvloeiende weekendje aan de kust. Ik bedoelde daarmee, laat me weten wat je plannen zijn. Zij dacht als we wel naar Amsterdam komen, geef ik een seintje. En zo kwam het dat ik de hele week in afwachting van dat mogelijke bezoek, bezig was om alle puntjes op de I te zetten in mijn huishouding. 

“Gaan ze ons dan allemaal key loggen, inclusief onze wachtwoorden?” Met die gedachte schoot ik wakker en zat ik rechtop in bed. De EU wil alle berichten die worden versleuteld vooraf kunnen scannen en opslaan. Gelijktijdig is Nederland bezig om wetgeving aan te passen om de inlichtingendiensten nog meer afluisterbevoegdheid en nog langere opslagtermijnen van data te geven, die ook nog eens onbeperkt kunnen worden verlengd en gedeeld met buitenlandse regimes. En ik heb daar letterlijk nachtmerries over.